Music is probably the only real magic I have encountered in my life. There's not some trick involved with it. It's pure and it's real. It moves, it heals, it communicates and does all these incredible things. - Tom Petty
De Wereld Draait Door stopt ermee, nu zal je denken wat heeft dat te maken met een concertverslag? Maar zonder De Wereld Draait Door zou ik misschien niet bij dit concert zijn geweest en had ik Stephanie Struijk of haar alias Stevie Ann niet gekend. Terug naar 2005 tijdens een uitzending van DWDD mocht ze zingen tijdens de muziek minuut en vanaf dat moment was ik verkocht. Dus de plaat ‘Away From Here’ gekocht en haar vanaf toen blijven volgen.
Een vanaf toen moment dus. Naast de naam van een nieuw Nederlandstalig nummer, dat ze zong tijdens het theaterconcert in de Kleine Willem en de gelijknamige theatertour was het ook een thema waar Stephanie Struijk de avond door steeds weer op terug kwam. Van het spelen voor een A&R Manager in New York, het opnemen van haar debuutplaat, haar jaren in de Verenigde Staten, haar roots in het Limburgse Roggel etc.
Het concert begon met een nieuw nummer dat naar verwachting gaat verschijnen op een nieuwe Nederlandstalige plaat. Gevolgd door de nieuwe single ‘Fijn Zo’ dat ze samen met Joost Oskamp schreef. Later in het concert bracht ze nog een nummer dat ze samen schreef met Oskamp. Naast eigen werk was er op de setlist ook veel ruimte voor werk van anderen zo zong ze ‘Verlegen’ van Bram Vermeulen, ‘De Peel In Brand’ van Rowwen Hèze. Nummer die ook eerder verschenen op de plaat ‘Liedjes Van Een Ander’. Daarnaast speelde ze ook nog een aantal nummers van haar eerste Nederlandstalige plaat zoals ‘Nieuwe Maan’ en ‘De Rivier’ die mooi zachtjes door het publiek werd meegezongen.
Het laatste nummer was een cover van Skik/Daniël Lohues getiteld ‘Verliefd’. Daar mee kwam er een eind aan een mooi concert. Waarin Struijk een kijkje gaf in haar leven en haar vanaf toen momenten. Haar zelf begeleidend met een van haar drie gitaren en de piano.
Ben benieuwd naar de nieuwe plaat!
Setlist (niet op volgorde of compleet):
Nieuw nummer/Fijn Zo/nieuw nummer/Verlegen/Daar/Nieuwe Maan/Heimwee Naar Tequila/Verloren Tijd Blijft Kwijt/Als Ik Thuis Ben//Als De Liefde Maar Blijft Winnen/Gitaar Op M’n Schoot/De Rivier/2000 Kilometer/Alsof Je Hier Nog Bent/De Peel In Brand/Vanaf Toen/Alles Gaat Maar Door/Zoals Het Loopt/Wat voor weer zou het zijn in Den Haag?/Bijna Thuis///Verliefd
Band:
Stevie Ann – vocals, guitar, piano
Gezien:
Stephanie Struijk
Vanaf Toen Tour
20-02-2020. De Kleine Willem, Enschede, NL
Sturgill Simpson heeft een hekel aan hokjes denken want na het zien van zijn concert op 25 augustus 2015 bestempelde ik en vele anderen Simpson als de ‘future of country music’. Nu vijf jaar later is er van het label country niet veel meer over. Sturgill Simpson doet wat hij wil en met elke muzikale stap die hij zet wordt zijn fan base groter. In Amerika met bijvoorbeeld het concert dat hij gaat geven in Madison Square Garden, ook in Nederland worden de zalen steeds groter, van de kleine zaal in Paradiso naar de grote zaal van de Melkweg waar hij afgelopen zaterdag, 25 januari een concert gaf. Bij concerten in de hoofdstad zijn er altijd wel een aantal buitenlanders/toeristen die toevallig in het land zijn en dan ook maar even een concert meepakken. Zo ook op zaterdagavond in de wachtrij voor de Melkweg was de voertaal Engels, eenmaal binnen bleef dat zo. Zo vooraan het podium werd ik omringd door veel Amerikanen, uit Montana, Alabama, Californië en Indiana. En door een stel uit Columbus, Ohio, genaamd Dan en Amy. Hoe Amerikaans wil je het hebben, ze waren speciaal voor dit concert overgevlogen vanuit Ohio en hadden er een kleine vakantie in Amsterdam om heen gemaakt. Na nog een paar dagen Amsterdam gingen ze nog even kijken in Keulen en dan weer terug naar huis. Een leuk gesprek volgde waaruit maar weer blijkt dat muziek verbindt, waar je ook vandaan komt en wie je ook bent.
Terug naar het concert in tegenstelling tot de eerste 2 concerten van de Europese tour, waar Simpson begon met een integrale uitvoering van zijn nieuwste album ‘Sound & Fury’, startte Simpson en zijn band tegen kwart voor negen, met ‘Welcome To Earth (Pollywog)’ van ‘A Sailor’s Guide To Galaxy’ uit 2016. Pas na een kleine drie kwartier met een prachtige lange versie van ‘Brace For Impact (Live A Little)’ begon de band met werk van de nieuwe plaat. Maar zoals gezegd ook oud werk zoals ‘Some Days’ van zijn eerste plaat ‘High Top Mountain’ uit 2013. En nummers als ‘The Promise’ en ‘Turtles All The Way Down’ van het album ‘Metamodern Sounds Of Country Music’ uit 2014. En ook nog twee covers eentje van Willie Nelson ‘I’d Have To Be Crazy’ en ‘You Don’t Miss Your Water’ van William Bell.
Simpson en zijn band waren op dreef tijdens het concert de vaste setlist zoals die was tijdens de eerste Europese concerten was los gelaten waardoor Simpson regelmatig naar drummer Miles Miller toe liep om het volgende te spelen nummer te roepen. Op zijn beurt gaf Miller dat weer door aan meesterbassist Chuck Bartels en Bobby Emmett. Ook benoemde Simpson dat hij graag in Amsterdam kwam en haalde herinnering op aan de eerste keer dat hij in Amsterdam was (2014 red.). Waarna hij nog vertelde dat je in Amsterdam geen drugs hoefde te gebruiken om rare dingen te zien, waarna hij verwees naar de scheve huizen in Amterdam. Nog een opmerkelijk moment tijdens het concert, Bobby Emmett was al begonnen met het intro voor ‘Best Clockmaker On Mars’ toen Simpson riep dat hij moest stoppen, want dit nummer was bij uitstek het nummer om een joint te roken. Waarna een roadie het podium op kwam lopen om Simpson een joint te geven, die hem op zijn beurt naar Emmett bracht. Na een hijs van Emmett en Simpson werd de joint weer aan de roadie gegeven.
Even na elf uur zat het concert erop, zonder toegiften en het ‘even van het podium lopen en dan toch weer terug komen’ gedoe. Al met al een erg goed concert waarbij de nieuwe muziek moeiteloos werd verweven met het oudere werk. De band was erg goed op elkaar ingespeeld en er was ruimte voor improvisatie vooral Simpson en Bartels hadden een aantal keer leuke improvisatie stukjes waarbij ze elkaar probeerden af te troeven.
Prachtig concert, waarbij ik mij als inwoner van Nederland, een concert bezoekend in Nederland toch in Amerika waande met al die Amerikanen om mij heen.
Setlist:
Welcome to Earth (Pollywog)/It Ain’t All Flowers/Brace for Impact (Live a Little)/I’d Have to Be Crazy/Ronin/Remember to Breathe/Sing Along/A Good Look/The Promise/Some Days/Turtles All the Way Down/Make Art Not Friends/Best Clockmaker on Mars/All Said and Done/Oh Sarah/Mercury in Retrograde/You Don’t Miss Your Water/Just Let Go/Fastest Horse in Town/Last Man Standing/Call to Arms / The Motivator
Band:
Sturgill Simpson – Vocals, guitar
Miles Miller – Drums, band leader
Chuck Bartels – Bass
Bobby Emmett – Keys
Gezien:
Sturgill Simpson
A Good Look’n Tour
25-01-2020. Melkweg, Amsterdam, NL
Wie is Pink, dat was de vraag die de band Infloyd stelde op het affiche voorafgaand aan het concert op het Dru Industriepark. Een vraag waar zelfs een hele documentaire uit 2007 aan op is gehangen. Met een voor een deel vernieuwde band trapte de band rond 21uur af met het prachtige ‘Hey You’ van het album dat op deze dag, 30 november, alweer 40 jaar geleden uit kwam. Daarna toch wel een verassing in de set met ‘Smell The Roses’ een nummer van Roger Waters’ zijn meest recente album ‘Is This The Life We Really Want?’. Gevolgd door een prachtige versie van ‘Comfortably Numb’ met erg fijn gitaarwerk van Jordy Martin. In het eerste deel van de set was er veel aandacht voor het solo werk van Waters want naast de al eerder genoemde nummers werden ook nog ‘Perfect Sense’ en ‘The Bravery Of Being Out Of Range’ gespeeld van een van de beste albums ooit gemaakt ‘Amused To Death’ uit 1992. Daarna een blokje met nummers van ‘The Wall’. Waarna de eerste set werd afgesloten met ‘Time’ en ‘The Great Gig In The Sky’ waar zangeres Katinka van der Harst haar vocale kwaliteiten liet horen. Na een korte pauze kwamen Lasse Groeneveld (drums) en Serge Dusault (toetsen) het podium opgelopen om te beginnen met het intro van ‘Shine On’. Met op het eind een mooie saxofoon solo van Wouter Kiers. Die ook voor ‘Money’ en ‘Eclipse’ nog even het podium op kwam om ook deze nummers van saxofoon geluid te voorzien. Daarna door naar een schitterende en erg lange versie van ‘Pigs’ gevolgd door ‘Sheep’ en een kippenvel bezorgende ‘Wish You Were Here’. Aan het eind van het nummer zong de hele zaal uit volle borst mee, met alleen een ritmisch getik van frontman Marco Bouwmans op de gitaarkast.
Daarna was het tijd voor nog een verassing in de vorm van ‘5.01 AM (The Pros & Cons Of Hitchhiking)’ dat direct overging in ‘Money’ gevolgd door ‘Brain Damage’ en ‘Eclipse’. Na deze nummers stelde Bouwmans weer de vraag, wie volgens ons Pink was, waarna hij zei dat Syd Barrett Pink was. Daarna nog een kleine ode aan het epos ‘The Wall’ met ‘In The Flesh’ waarna de band even van het podium liep en terugkwam voor het afsluitende nummer van de avond ‘Run Like Hell’.
Iets voor twaalven zat het concert erop. Een prachtige avond met een erg goede band en wat ik al eens schreef in eerder recensies over deze band, zijn en blijven ze wat mij betreft de beste Pink Floyd/Roger Waters cover band die er rond loopt. Oh ja en om antwoord te geven op de vraag wie is Pink? Als in wie is het brein achter de band Pink Floyd. Kan dat er wat mij betreft maar een zijn en dat is Roger Waters.
De tour zit er voorlopig even weer op maar mochten ze in de buurt zijn, gaat dat zien!
Setlist:
Hey You/Smell The Roses/Comfortably Numb/Perfect Sense Pt. 1 & 2/The Bravery Of Being Out Of Range/Another Brick In The Wall Pt.1/Happiest Days Of Our Lives/Another Brick In The Wall Pt. 2/Time/The Great Gig In The Sky//Shine On You Crazy Diamond Pt 1-5/Pigs/Sheep/Wish You Were Here/5.01 AM (The Pros & Cons Of Hitchhiking) /Money/Brain Damage/Eclipse/In The Flesh///Run Like Hell
Band:
Marco Bouwmans – vocals, guitar
Jordy Martin – lead guitar
Erik Jan De Jong – bass guitar, backing vocals
Serge Dusault – keyboards, backing vocals
Lasse Groeneveld – drums, vocals
Katinka van der Harst – backing vocals
Radina Dimcheva – backing vocals
?? – backing vocals
Wouter Kiers – saxophone
Gezien:
Infloyd
Which One Is Pink?
30-11-2019 Dru Industriepark, Ulft, NL
Op zes podia stonden in totaal 22 verschillende bands/artiesten. In eerste instantie zou Brandi Carlile een van de headliners zijn. Helaas kwam begin oktober het bericht dat ze niet zou komen, door onvoorziene omstandigheden, aldus het persbericht. Maar de ruimte die door het wegblijven van Carlile ontstond werd al snel ingevuld door de Drive-By Truckers.
Bij binnenkomst van de Oosterpoort was het al gezellig druk op het zo goed als uitverkochte festival. Waarbij er tevens een mooie mengeling was van oudere mensen en jongeren. Vanuit de foyer klonk de eerste muziek al, op het podium speelden het duo The Rails. Waarna om 17 uur Josh Ritter een solo concert gaf in de grote zaal. Ritter kwam met een grote glimlach het podium op, hij had er zin in. Hij begon zijn set met ‘Thunderbolt Goodnight’ en sloot hem na een uur af met ‘The Curse’. Ook speelde hij een aantal nummers van zijn dit jaar verschenen album ‘Fever Breaks’.
Daarna was het door naar de Kleine Zaal voor het concert van The Delines. Toen ik de zaal betrad was de band net aan het soundchecken in een zaal die steeds voller werd. Na een kort moment dat ze van het podium afgingen kwamen ze het podium al weer op gelopen. Waarbij Boone door de gevolgen van haar ongeluk, nog met een wandelstok liep. Daarna werd begonnen met een nieuw nummer, een verwijzing naar Boone’s tijd in het ziekenhuis, getiteld: ‘Eight Floors Up’. Na ‘The Imperial’ volgde nog een nieuw nummer met ‘Lately I’ve Been Going Down’. Net als de concerten in de lente van dit jaar lag de nadruk op het album ‘The Imperial’. Een prachtig show, waarbij veel mensen in de zaal onder de indruk waren van de vocale kwaliteiten van Boone en de teksten van Willy Vlautin.
Toen naar de grote zaal voor Son Volt, de band van Jay Farrar die hij oprichtte nadat Uncle Tupelo uit elkaar viel in enerzijds, Wilco van Jeff Tweedy en Son Volt. Voor mij misschien wel de verassing van het festival. Ik had wel eens van deze band gehoord maar verder dan dat was ik nog niet gekomen maar na dit concert ga ik hun discografie uitpluizen. Son Volt zette een erg sterke set neer met veel gitaren. Persoonlijk hoogtepunt vond ik ‘The Picture’ met mooi mondharmonica spel van Farrar en het aanzwengelende hammond orgel geluid gespeeld door Mark Spencer (op een keyboard gespeeld, dat dan weer wel).
Waarbij ik dacht dat het niet beter kon na het concert van Son Volt legden de Drive-By Truckers de lat nog iets hoger. Speciaal voor dit festival waren ze overgekomen uit de Verenigde Staten. De Truckers met 2 gitaren, bass en drums zetten in de anderhalf uur die ze kregen een pracht show neer. Waarbij Mike Cooly en Patterson Hood elkaar afwisselden met het zingen van de nummers. Opvallend vond ik dat ze niets speelden van hun laatste album uit 2016 ‘American Band’. Daarentegen speelde de band een mooie dwarsdoorsnede van hun discografie. Voor het nummer ‘My Sweet Annette’ werd Lilly Hiatt het podium opgeroepen door Hood om mee te spelen, want dat was het mooie van op een festival spelen zo vertelde Hood. Je kwomt bekenden tegen waar je normaal nooit zo snel mee kunt spelen omdat de agenda’s niet overeenkomen. Maar op een festival dus wel. Met ‘Marry Me’, ‘The Living Bubba’ en ‘3 Dimes Down’ kwam er een eind aan het concert van de Truckers. Hood vertelde dat ze in de lente terug kwamen, met een tour en een nieuw album.
Daarna nog even wat rond gelopen en toen terug naar huis. Zoals gezegd was ik nog niet eerder bij Take Root geweest, maar na deze avond zeker niet voor het laatst. Het festival en de mensen waren erg gemoedelijk, geen gedrang, respect voor de muzikanten dus al met al een erg fijn festival. Ik ga zeker vaker!
Setlist Josh Ritter:
Thunderbolt’s Goodnight/Feels Like Lightning/Wolves/Old Black Magic/On the Water/Henrietta, Indiana/(Unknown)(cowboy song)/Monster Ballads/Dreams/Change of Time/Our Father’s War/The Torch Committee/Oh Lord (Part 3)/The Curse
Band:
Josh Ritter – vocals, guitar
Setlist The Delines:
Eight Floors Up/The Imperial/Lately/The Oil Rigs At Night/Waiting On The Blue/That Old Haunted Place/Holly The Hustle/Instrumental/Where Are You Sonny?/Room On The Tenth Floor/Eddie & Polly/Cheer Up Charley/Let’s Be Us Again
Band:
Amy Boone – vocals, keyboard
Willy Vlautin – guitar, background vocals
Sean Oldham – drums, background vocals
Cory Gray – keyboards, trumpet
Dave Little – bass, background vocals
Setlist Son Volt:
The 99/Lost Souls/Sinking Down/The Picture/The Reason/Union/Cherokee Street/Bandages/Caryatid/Route/Drown/Afterglow 61/Tear Stained Eye/Windfall/Back Against The Wall/Chickamauga/Stones
Band:
Jay Farrar – vocals, guitar, harmonica
Mark Patterson – drums
Chris Frame – guitar
Mark Spencer – keyboards, steel guitar, background vocals
Andrew Duplantis – bass, background vocals
Setlist Drive-By Truckers:
The Righteous Path/A Ghost to Most/Heathens/Shit Shots Count/Sink Hole/Uncle Frank/This Fucking Job/Gravity’s Gone/Tornadoes/Women Without Whiskey/The Deeper In/Where the Devil Don’t Stay/Dead, Drunk, and Naked/Guitar Man Upstairs/My Sweet Annette (with Lilly Hiatt)/Marry Me/The Living Bubba/3 Dimes Down
Band:
Patterson Hood – lead vocals, guitar
Mike Cooley – lead vocals, guitar
Brad Morgan – drums
Matt Patton – bass
Gezien:
Take Root Festival
02-11-2019. Spot/De Oosterpoort, Groningen, NL
Countrymuziek en Nederland dat was lange tijd geen gelukkige combinatie maar dat is de laatste jaren aan het veranderen. Steeds meer country artiesten weten Nederland te vinden en begin dit jaar was er zelfs een tweedaags festival Country To Country in de AFAS met vele grote namen.
Een mooie ontwikkeling. Ware het niet dat ik lang niet alles goed vind, wat uit Nashville komt tegenwoordig. De meeste artiesten van nu klinken niet meer country maar hebben het over bier drinken, met een pick-up door het land rijden en meisjes versieren. Diezelfde artiesten lopen ook netjes in de pas van de muziekproducers. Deze muziek vind ik dan ook lang niet zo interessant.
Maar toen begin dit jaar bekend werd dat Brad Paisley naar Nederland zou komen moest ik daar heen. In 2009 ontdekte ik Paisley door het nummer ‘American Saturday Night’, sindsdien ben ik hem blijven volgen. Later nummers zoals ‘Beat This Summer’ uit 2013 horen bij de soundtrack van verschillende zomers. Dus hier moest ik heen, twijfelen kon ook niet lang want het concert was snel uitverkocht.
Mijn eerste concert in 013 een zaal met een capaciteit voor 3000 man en toen ik rond half 7 naar de ingang liep leken die 3000 mensen er allemaal al te zijn, de rij was lang, zeg maar gerust erg lang. Maar het naar binnen gaan verliep goed en als dan het merendeel van de mensen eerst nog de jas op gaan hangen, biertjes gaan drinken en t-shirts gaan kopen dan zijn er in de zaal nog genoeg mooie plekken.
Al snel was het 20u en begon Chris Lane met zijn voorprogramma. In de States een nieuwe ster aan het firmament en ook in de zaal genoeg fans en niet alleen uit Nederland, maar ook onze oosterburen en zuiderburen waren goed vertegenwoordigd. Zelf vond ik het niet heel geweldig, Chris Lane past in de categorie ‘Bro country’ dus met je maten bier drinken, vissen, auto rijden en liedjes zingen over je meisje. Er is markt voor en men vond het leuk en ik sommige liedjes ook wel zoals ‘Fishin’ en het nummer waarmee hij zijn toekomstige echtgenoot ten huwelijk vroeg: ‘Big Big Plans’. Tijdens het nummer ‘For Here’ haalde hij een jong meisje uit het publiek en zong dat nummer voor haar. Het meisje was duidelijk onder de indruk. Daarna vroeg hij aan de mensen op de voorste rij of hij van iemand een cowboy hoed mocht lenen (die waren er in overvloed!). Waarna hij begon met een erg leuke medley met oude 90’s country nummers zoals ‘Boot Scootin’ Boogie’ van Brooks & Dunn, George Straits ‘Check Yes Or No’ en ‘Friends In Low Places’ van Garth Brooks. Als afsluiter van zijn set speelde hij ‘Take Back Home Girl’. De medley was leuk maar de rest vond ik te bombastisch en te elektronisch met rare loopjes etc. Niet mijn smaak, Chris Lane zelf was erg enthousiast en nam alle tijd voor zijn fans op de voorste rij om van alles te voorzien van handtekeningen.
Na een kleine 20 minuten waarin het podium werd omgebouwd kwamen The Drama Kings, de begeleidingsband van Paisley het podium opgelopen. Waarna ze begonnen te spelen en niet veel later waren de kenmerkende gitaarnoten van Paisley’s ‘Southern Comfort Zone’. De eerste paar nummers werden aan een stuk doorgespeeld. Na een paar nummers vertelde Paisley: “It`s nice to finally play in the Netherlands. Waarna hij vervolgde met: “Tonight is the first night we have no jetlag, so this will be the best show yet”. Tijdens het nummer ‘I’m Still A Guy’ kwam Chris Lane weer het podium oplopen om mee te zingen. Halverwege het nummer kreeg Lane een mobieltje aangereikt door iemand op de voorste rij en samen met Paisley maakte hij een selfie. Waarna Paisley die direct op de instagram pagina van diegene zette. Wat leuke vragen opleverde van Paisley zoals ‘What is folgen?’ en wat is ‘delen’. Tijdens het daarop volgende nummer ‘This Is Country Music’ speelde Paisley het eerste couplet, waarna hij de gitaar uitplugde, een stift kreeg, de gitaar voor zag van een handtekening en de gitaar gaf aan een jongen op de eerste rij. Daarna introduceerde Paisley het volgende nummer op de setlist met de volgende woorden:
“Maybe you are having a bad day, or week at work or with your boss, well according to my watch: It’s the weekend”. Waarna ‘American Saturday Night’ werd gespeeld.
You know everywhere has somethin’ they’re known for Although usually it washes up on our shores Little Italy, Chinatown, sittin’ there side by side Live from TILBURG, It’s Saturday Night!
Tijdens ‘She’s Everything’ werd op het scherm achter de band de zaal getoond en de kiss cam geïntroduceerd. Zoals je die ook ziet bij Amerikaanse sportwedstrijden. Daarna volgde misschien wel het mooiste nummer van de avond ‘Last Time For Everything’ waarin Paisley onder andere zingt over het laatste concert van de Eagles met Glenn Frey (inclusief beelden op het scherm) maar ook over de laatste keer dat hij Prince ‘Purple Rain’ hoorde zingen, waarna Paisley ook een couplet van dat nummer zong om vervolgens direct door te gaan met ‘Old Alabama’ een ode aan de band Alabama die via het scherm ook nog even meezongen. Prachtig!
Daarna was het tijd voor een tweetal akoestische nummers met ‘Letter To Me’ en ‘Whiskey Lullaby’. Tijdens het instrumentale ‘The Nervous Breakdown’ lieten de band even zien hoe snel ze hun instrument konden bespelen, mooi om te zien. Ook leuk was de combi ‘I’m Gonna Miss Her’, ‘River Bank’ en een cover van Alan Jackson’s ‘Chattahoochee’. Het prachtige ‘Today’ sloot de hoofdset af, Paisley en de band liepen kort van het podium af. De toegiften werden geopend met ‘The Mona Lisa’ en afgesloten met ‘Alcohol’. Daarna bedankte Paisley ons nogmaals en vertelde snel weer terug te willen komen naar Nederland. En dat schijnt ook te gaan gebeuren, want volgens geruchten zou hij in de zomer van 2020 weer terug komen.
Daar ben ik denk ik wel weer bij, want ik vond het een erg goed concert! Muzikaal was het meer dan goed, Paisley heeft een erg goede begeleidingsband om zich heen staan en ook zijn eigen gitaarspel is geweldig. Al met al een zeer fijn concert van Brad Paisley en zijn mannen!
Setlist:
Southern Comfort Zone/Ticks/The World/Perfect Storm/Water/Then/Waitin’ On a Woman/Celebrity/I’m Still a Guy(with Chris Lane)/This Is Country Music/American Saturday Night/She’s Everything/Last Time For Everything (with Purple Rain outro)/Old Alabama/Letter to Me*/Whiskey Lullaby*/Me Neither/The Nervous Breakdown/I’m Gonna Miss Her/River Bank/Chattahoochee/Mud on the Tires/Today//The Mona Lisa/Alcohol
*akoestisch
Band:
Brad Paisley – lead vocals, lead guitar
Gary Hooker – rhythm guitar
Randle Currie – steel guitar
Kendal Marcy – keyboards, banjo, mandolin
Justin Williamson – fiddle, mandolin
Kenny Lewis – bass guitar
Ben Sesar – drums
Gezien:
Brad Paisley
World Tour 2019
Voorprogramma: Chris Lane
11-10-2019. Poppodium 013, Tilburg, NL
De Wereld Draait Door stopt ermee, nu zal je denken wat heeft dat te maken met een concertverslag? Maar zonder De Wereld Draait Door zou ik misschien niet bij dit concert zijn geweest en had ik Stephanie Struijk of haar alias Stevie Ann niet gekend. Terug naar 2005 tijdens een uitzending van DWDD mocht ze zingen tijdens de muziek minuut en vanaf dat moment was ik verkocht. Dus de plaat ‘Away From Here’ gekocht en haar vanaf toen blijven volgen.
Het concert begon met een nieuw nummer dat naar verwachting gaat verschijnen op een nieuwe Nederlandstalige plaat. Gevolgd door de nieuwe single ‘Fijn Zo’ dat ze samen met Joost Oskamp schreef. Later in het concert bracht ze nog een nummer dat ze samen schreef met Oskamp. Naast eigen werk was er op de setlist ook veel ruimte voor werk van anderen zo zong ze ‘Verlegen’ van Bram Vermeulen, ‘De Peel In Brand’ van Rowwen Hèze. Nummer die ook eerder verschenen op de plaat ‘Liedjes Van Een Ander’. Daarnaast speelde ze ook nog een aantal nummers van haar eerste Nederlandstalige plaat zoals ‘Nieuwe Maan’ en ‘De Rivier’ die mooi zachtjes door het publiek werd meegezongen.
