Komend weekend viert de Formule 1 dat er maar liefst 1000 Grand Prix’ zijn verreden die meetelden voor het wereldkampioenschap. Mijn eerste Grand Prix zag ik in 1996, of nou ja een flart daarvan, op een vroege zondagochtend 13 oktober, de GP van Japan. Maar eerst even een klein stukje voor geschiedenis. In 1996 zat ik in groep 6. Na de flippo’s, power rangers en al die andere rages kon je bij de lokale Shell, Ferrari straatauto’s verzamelen. De zogeheten Ferrari Collezione. Deze bestond volgens mij uit een auto of 8. Ik heb er 3 van kunnen verzamelen maar toen ging de deur van de Shell in mijn woonplaats op slot. Dus ik kon ze niet verder verzamelen. Bij deze actie hoorde ook een poster van een Ferrari racewagen met een of andere Duitse coureur. Op de achterkant van deze poster stonden dan de autootjes die je kon verzamelen. Een aantal klasgenoten brachten in die tijd ook boekjes mee met diezelfde Ferrari Formule 1 auto. Later in dat jaar, dus op 13 oktober 1996, zag ik op Eurosport de laatste paar ronden van de laatste GP van het jaar in Japan. Ik zag een blauw witte auto van, naar later bleek, Damon Hill. Hill reed zijn laatste rondje en toen hij over de finish kwam was hij de wereldkampioen van 1996 zo vertelde de commentator mij. Nadat Hill in zijn Williams Renault over de finish was gekomen zag ik die rode auto weer van mijn poster met achter het stuur ook diezelfde coureur als op de poster. Dit was Michael Schumacher die die race 2de was geworden, 3de werd de Fin Mika Hakkinen in de McLaren. En de rest is geschiedenis.
Meer dan 400 Grand Prix zijn er in die tijd verstreken, waarvan ik, de meeste live heb gezien. Of later heb terug gekeken op videoband of tegenwoordig via de terug kijk functie. Maar de meesten dus live. Met de 1000ste GP in aantocht zie je her en der op het internet lijstjes verschijnen met de meest memorabele races. Dus dacht ik, ik ga ook een kort lijstje maken met de meest memorabele races vanaf 1996.
1997: Grand Prix de Monaco – 11 mei 1997, Monte Carlo, Monaco
Mijn lijstje begint in 1997, plaats van handeling het stratencircuit in Monaco. Net voor dat de race begint switcht Michael Schumacher, waarvan ik inmiddels fan was geworden, van wagen. De Ferrari F310B die in de pitsstraat staat is volledig afgesteld op de regen. Een gouden greep, want Schumacher pakt vanaf plek 2 direct de leiding, na 5 ronden heeft Schumacher al 22 seconden voorsprong op de rest van het veld. De voorsprong is zo groot dat Schumacher zich een spin in de eerste bocht kan permitteren. Door de regenval valt na 2 uur de vlag, Schumacher wint met een voorsprong van maar liefst 53 seconden. Dit is ook de eerste race die ik in zijn volledigheid heb gezien. Daarom staat deze Grand Prix in dit lijstje.
1998: Foster’s Belgian Grand Prix – 30 augustus 1998, Spa Franchorchamps, België
Het is nat in de Ardennen, heel nat. Maar in tegenstelling tot het jaar ervoor waar de race voor het eerste in de geschiedenis, van achter de Safety Car werd gestart, kiest de wedstrijdleiding daar niet voor. De start lijkt goed te gaan, Hakkinen in de McLaren pakt de leiding voor Jacques Villeneuve, Michael Schumacher en Giancarlo Fisichella. Door de vele regen en de spray gaat teamgenoot van Hakkinen, David Coulthard haaks rechtsaf de muur in. Waardoor er een kettingreactie ontketend wordt. Als de spray is opgetrokken is het een waar autokerkhof met 11 kapotte wagens. Na een uur is alles opgeruimd maar ook bij de tweede start gaat het mis, Hakkinen en Schumacher stevenen op de 
eerste bocht af. Ze raken elkaar ligt waarna Hakkinen spint. Johnny Herbert in de Sauber kan Hakkinen niet meer ontwijken waarna het einde wedstrijd is voor de Fin. Halverwege de race ligt Schumacher ruim aan de leiding als hij David Coulthard op een rondje moet gaan zetten. Coulthard gaat zachter rijden om Schumacher er voorbij te laten. Maar hij doet dit op de racelijn waardoor Schumacher achter op knalt. Op 3 wielen rijdt Schumacher terug naar de pits. Ook Coulthard volgt. Schumacher is woedend op de Schot, door tussenkomst van monteurs van Ferrari en McLaren komt het niet tot een vechtpartij. Doordat Schumacher uit de race ligt pakt Damon Hill in zijn Jordan de leiding over, op de voet gevolgd door teamgenoot Ralf Schumacher. Deze volgorde blijft tot aan de finishvlag waarmee het team van Jordan zijn eerste overwinning behaald, Jean Alesi in de Sauber wordt 3de in een zeer incidentrijke race.
1999: Warsteiner Grand Prix of Europe – 26 september 1999, Nurburgring, Duitsland
Net als de Grand Prix op Spa Francorchamps in 1998 speelt het weer bij deze Grand Prix ook een grote rol. De race begint al bijzonder, de startlichten blijven lang op rood staan waardoor het halve veld een valse start maakt. Na een nieuwe opwarmronde start de race met Heinz Harald Frentzen in zijn Jordan op pole position. Na een startcrash waarbij de airbox van Pedro Diniz’ zijn Sauber afbreekt wordt de race geneutraliseerd een aantal ronden later wordt de race weer vrijgegeven. Maar dan begint het te regenen een kort buitje maar genoeg voor Mika Hakkinen om een pitstop te maken voor intermediate banden. Maar het droogt al snel weer op en Hakkinen moet dus weer naar binnen. Aan kop is het nog steeds Frentzen die aan de leiding ligt. Maar na zijn pitstop komt hij niet meer uit de eerste bocht, Coulthard neemt de leiding over maar toen de regen weer terug kwam, maakte hij een fout en eindigde in de grindbak. De leiding werd overgenomen door Ralf Schumacher (broer van Michael, die sinds de zomer met een gebroken been thuis zat). Na dat Schumacher de pits in was gegaan pakte Giancarlo Fisichella in de Benetton de leiding. Maar de Italiaan spinde van de baan. Waarna de leiding weer terecht kwam bij Ralf Schumacher maar niet veel later kreeg de Duitser rijdend voor Williams, een lekke band. Waarna de leiding terecht kwam bij de Brit Johnny Herbert die voor het team van Stewart Ford reed, hij zou de leiding niet meer afstaan. Een overwinning dus voor het team van drievoudig wereldkwampioen Jackie Stewart. Teamgenoot van Herbert, Rubens Barrichello maakte het feest compleet door de tweede plek op te eisen voor Jarno Trulli in zijn Prost. Luca Badoer coureur van het kleine Minardi leek op weg naar een vierde plaats voor het team maar viel een paar ronden voor het einde uit met technische problemen. Teamgenoot Marc Gene wist nog als zesde te eindigen en zorgde voor het eerste puntje in vier seizoenen voor Minardi. Kampioenschap kandidaten Mika Hakkinen en Eddie Irvine kwamen in het hele stuk niet voor en eindigden als vijfde en zevende.
2000: Fuji Television Japanese Grand Prix, Suzuka, Japan
Het jaar voor van de waarheid voor Michael Schumacher en Ferrari. Een crash in 1997 met Jacques Villeneuve, een klapband in 1998 en een gebroken been in 1999 weerhielden Schumacher er van om voor het eerst sinds 1979 Ferrari, een coureurs kampioenschap te bezorgen. In het eerste jaar van het nieuwe millenium moet het gebeuren. Schumacher begint goed in zijn strijd met Mika Hakkinen door de ee
rste 3 races te winnen. In de zomer volgen motorproblemen en 2 startcrashes elkaar snel op, waardoor de voorsprong van Schumacher verdwijnt. Mika Hakkinen in de McLaren gaat Schumacher in de stand om het kampioenschap zelfs voorbij. Maar na motorproblemen voor de Fin tijdens de GP van Amerika op Indianapolis staat Schumacher op matchpoint voor de eerstvolgende Grand Prix, gehouden in Japan, als Schumacher wint is hij kampioen. Deze race is nog steeds een van de mooiste races die ik heb gezien. Hakkinen en Schumacher waren tijdens de kwalificatie bijna een seconde los van de rest van het veld. Ook tijdens de race rijden de 2 heren het hele veld het snot voor de ogen. Hakkinen lag lange tijd op de eerste plek, maar door een goede pitstop strategie won Schumacher de race en werd hij dus na 21 jaar de nieuwe wereldkampioen voor Ferrari. In 2001, 2002, 2003 en 2004, zou hij nog 4 keer Wereldkampioen worden.
2008: Formula 1 Grande Prêmio Do Brasil – 2 november, Sao Paulo, Brazilië
Het kampioenschap dit jaar ging tussen Lewis Hamilton (McLaren) en Felipe Massa (Ferrari). In de laatste race van het seizoen zou de beslissing vallen. Felipe Massa doet die race alles goed, ondanks de soms moeilijke weersomstandigheden. Hij was zelfs 30 seconden wereldkampioen tot het moment dat Lewis Hamilton, Timo Glock inhaalde, die niet naar de pits was geweest voor regenbanden. Doordat Hamilton, Timo Glock in zijn Toyota inhaalde werd hij 5de dus net genoeg om het WK te winnen. Ik zelf stond ook te springen in de kamer totdat ze in de McLaren pitbox ineens begonnen te springen. Waarna overgeschakeld werd naar een juichende Lewis Hamilton.
2012: Formula 1 Grande Prêmio Petrobras Do Brasil – 25 november, Sao Paulo, Brazilië
De laatste Grand Prix van dat jaar werd een ware thriller. De sequel van de race in 2008. Sebastian Vettel had aan een zesde plek voldoende om het kampioenschap voor de 3de keer en de 3de keer op rij veilig te stellen. Dit deed hij in een legendarische race, waarin hij in de eerste ronde in een spin werd getikt door Bruno Senna. Dat de auto van Vettel het na deze crash nog deed mag je gerust een wonder noemen. Na een inhaalrace kwam hij achter Michael Schumacher terecht. Op een gegeven moment reed Vettel, Schumacher voorbij. Hij werd voorbij gelaten* door Schumacher een erg mooie geste van Der Michael. De Braziliaanse weergoden hielpen ook mee om de race spannend te houden. Deze GP had alles in zich. De spanning van het WK, crashes, en domme fouten. Al was deze race de perfecte afsluiter van een schitterend seizoen. Het podium bestond uit Jenson Button – McLaren en Alonso en Massa voor Ferrari. Tevens was het de laatste race van mijn Formule 1 held, Michael Schumacher die in 2010 tot 2012 voor Mercedes reed.
2016: Formula 1 Gran Premio De España Pirelli 2016 – 15 mei, Barcelona, Spanje
Deze race mag niet ontbreken, de eerste overwinning van Max Verstappen in de Formule 1 en de eerste overwinning van een Nederlander in de Formule 1. Vanaf dit moment is het normaal om Formule 1 fan te zijn in Nederland. Daarvoor werd je nog wel eens raar aangekeken. Maar toen was daar ineens 15 mei 2016. Na vier races in 2016 waarin Verstappen het wederom goed had gedaan kwam op Bevrijdingsdag ineens het nieuws dat Verstappen per direct naar Red Bull Racing zou gaan en van plaats zou wisselen met Daniil Kvyat. Die naar het oude team, Toro Rosso, van Verstappen werd terug gezet.
Dus dacht ik podiumplaatsen moeten er in kunnen zitten want dat had Red Bull Racing dit jaar met ironisch genoeg Kvyat al voor elkaar gekregen. Een race winnen zou ook al wel kunnen maar later in het seizoen. Want vanaf de GP van Canada begin juni krijgt de Tag Heuer (lees Renault) motor een grote update waardoor de motor 30 pk extra krijgt. Samen met het goede chassis zou dat vooral op de banen in Hongarije en Singapore goede resultaten moeten opleveren. Maar laat Verstappen eerst maar even wennen aan het team, de auto. Rustig opbouwen en dan komt de rest vanzelf. Maar na de eerste vrije trainingen was al wel duidelijk dat Verstappen erg snel went aan zijn nieuwe omgeving. Tijdens de kwalificatie (de spannendste in jaren) zat Verstappen in de top 4 en na het tweede deel van de kwalificatie stond hij zelfs tweede. Zou hij het record van Jan Lammers nu al uit de boeken rijden? Lammers had zich voor de GP van Amerika in Long Beach in 1980 als vierde weten te kwalificeren. Verstappen pakte de vierde plek nadat teamgenoot Daniel Ricciardo hem in zijn laatste poging van de derde plek af reed. Maar ja he vierde bij je debuut voor een nieuw team is tamelijk briljant. De start van de race, een dag later, was al behoorlijk apart toen Hamilton samen met Mercedes teamgenoot Rosberg de grindbak in vloog. Waardoor de Red Bulls van Ricciardo en Verstappen ineens eerste en tweede lagen gevolgd door de Ferrari’s van Vettel en Raikkonen. Door verschillende pitstopstrategieën lag Max 20 rondjes voor het einde ineens eerste. De laatste 6 rondjes vond ik zenuwslopend. Raikkonen legde de druk er volop bij Verstappen maar Max bleef koel, heel koel en na 66 rondjes onder de Spaanse zon kwam hij als eerste over de finish.
Kippenvel en juichen zoals ik niet vaak heb gejuicht na een wedstrijd, nou ja behalve toen Schumacher in 2000 wereldkampioen werd.
De wereldkampioenen sinds dat ik Formule 1 kijk (hopelijk komt er snel een Ferrari bij):
