Top 25 van 2017

De 25 van 2017: 1 Jason Isbell & The 400 Unit – The Nashville Sound

Na het prachtige ‘Southeastern’ uit 2013 en ‘Something More Than Free’ uit 2015 komt Isbell dit keer met ‘The Nashville Sound’ en met de toevoeging The 400 Unit op de eerste plek in mijn jaarlijstje. Want na de vorige solo albums is dit weer een echte band plaat. Wel moet er bij gezegd worden dat The 400 Unit ook op de vorige platen al mee speelde. ‘The Nashville Sound’ bestaat voor een deel uit muziek dat zo op zijn vorige twee platen had gekund. Maar er staan ook wat stevigere nummers op vol met elektrische gitaren. Ook op dit album speelt de verkiezing van Donald Trump als President van de Verenigde Staten een grote rol. Het album opent met ‘The Last Of My Kind’, dat zo maar op zijn vorige 2 albums had gepast, maar naarmate het nummer vordert komen de dame en heren van The 400 Unit steeds meer uit hun schulp. Op het tweede nummer van de plaat ‘Cumberland Gap’ horen we de 400 Unit gas geven. Met Isbell die in de huid kruipt van een man die in een mijnstadje woont en boos is op alles en iedereen. Dit nummer doet ook erg denken aan zijn werk voor de Drive-By Truckers met die vervormde gitaar geluiden. ‘White Man’s World’ gaat over de problemen waar niet alleen Amerika op dit moment mee te maken heeft:

“The song discusses my perspective on race and gender. I think its inspiration should be pretty obvious these days. I think my job is to constantly evaluate my role in the human struggle for equality without feeling guilt or shame for things I can’t control”.

Isbell wil zijn dochter beschermen tegen al deze problemen terwijl zijn vrouw Amanda Shires voet aan de grond probeert te krijgen, maar omdat zij een vrouw is wordt haar muziek niet gedraaid door de radiozenders. Amanda Shires laat op het prachtige ‘If We Were Vampires’ van zich horen op dit prachtige liefdes duet.

It’s knowing that this can’t go on forever
Likely one of us will have to spend some days alone
Maybe we’ll get forty years together
But one day I’ll be gone
Or one day you’ll be gone

Een andere favoriet van mij is de eerste single van deze plaat ‘Hope The High Road’ in dit nummer blikt Isbell terug op de uitverkiezing van Donald Trump en de onzekerheid die dat met zich meebracht.

“I want [listeners] to feel encouraged to be vigilant but to still stay classy, for Christ’s sake. If you’re doing too much yelling and too much screaming and acting out of frustration, you’re not effecting change in any positive way.”

Prachtig verwoord! En ook in de liedtekst gaat Isbell daarop door:
I know you’re tired
And you ain’t sleeping well
Uninspired
And likely mad as hell
But wherever you are
I hope the high road leads you home again
To a world you want to live in

We’ll ride the ship down
Dumping buckets overboard
There can’t be more of them than us
There can’t be more

Er zijn er niet meer van hun dan van ons en dat is toch wel een positieve boodschap.

Jason Isbell is een van de beste singer-songwriters van dit moment, misschien wel de beste. Muzikaal is het ook allemaal dik in orde met Dave Cobb als producer en The 400 Unit, die ik in het rijtje schaar met The E Street Band van Springsteen en The Heartbreakers van Tom Petty. Mijn favoriete artiest van 2017 en na twee keer een tweede plek in de jaarlijstjes nu dan de eerste plek en helemaal verdiend! Pracht plaat, pracht vent, pracht band!

Linkjes:
Website: jasonisbell.com
Kopen: iTunes of Platomania.eu
Luisteren: Spotify

  / / / / / /
Top 25 van 2017

De 25 van 2017: 2 Roger Waters – Is This The Life We Really Want?

Het heeft even geduurd, het heeft heel lang geduurd, maar liefst 25 jaar voor dat Roger Waters zijn vierde soloplaat uitbracht. In 1992 verscheen het meesterwerk ‘Amused To Death’ waarna Waters vooral veel getourd heeft. Met de live uitvoering van ‘The Wall’ uit 1979 als absoluut hoogtepunt. Waters is boos op hoe het er de afgelopen jaren aan toe is gegaan met als dieptepunt de verkiezing van Trump:

Picture a shithouse with no fucking drains
Picture a leader with no fucking brains
No fucking brains, no fucking brains

De toon is dus gezet, ook de bankiers moeten het ontgelden, de mensen die bang zijn voor vluchtelingen en presidenten waar je niks aan hebt. Het is een zwaar album qua thematiek, maar Waters zet de luisteraar aan het denken, in ieder geval mij, want waar is het gezonde verstand, medemenselijkheid en je dus kunnen verplaatsen in de situatie van de ander. Roger Waters inmiddels 74 jaar kan dat als geen ander. Vandaar ook de titel van de plaat ‘Is This The Life We Really Want?’. Waters behandeld de thema’s waar hij het vanaf ‘The Wall’ al over heeft. Oorlog, hebzucht maar ook de thema’s die nu spelen zoals de vluchtelingencrisis en aanvallen op onschuldige burgers met drones.

And if I were a drone
Patrolling foreign skies
With my electronic eyes for guidance
And the element of surprise
I would be afraid to find someone home
Maybe a woman at a stove
Baking bread, making rice, or just boiling down some bones
If I were a drone

Op de titeltrack ‘Is This The Life We Really Want’ is er aan het begin een sample te horen van Donald Trump over CNN.

So, as an example, you’re CNN. I mean it’s story, after story, after story is bad. I won. I won. And the other thing, chaos. There’s zero chaos. We are running. This is a fine-tuned mach-

Waarna Waters begint over de bankiers, presidenten etc. het laatste couplet beschrijft de huidige wereldproblematiek:

And every time a student is run over by a tank
And every time a pirate’s dog is forced to walk the plank
Every time a Russian bride is advertised for sale
And every time a journalist is left to rot in jail
Every time a young girl’s life is casually spent
And every time a nincompoop becomes the president
Every time somebody dies reaching for their keys
And every time that Greenland falls in the fucking sea is because
All of us, the blacks and whites
Chicanos, Asians, every type of ethnic group
Even folks from Guadeloupe, the old, the young
Toothless hags, super models, actors, fags, bleeding hearts
Football stars, men in bars, washerwomen, tailors, tarts
Grandmas, grandpas, uncles, aunts
Friends, relations, homeless tramps
Clerics, truckers, cleaning ladies
Ants – maybe not ants
Why not ants?
Well because its true
The ants don’t have enough IQ to differentiate between
The pain that other people feel
And well, for instance, cutting leaves
Or crawling across windowsills in search of open treacle tins
So, like the ants, are we just dumb?
Is that why we don’t feel or see?
Or are we all just numbed out on reality TV?

Schitterend! Naast de zorgen die Waters heeft op de machthebbers in de wereld, zijn er ook een aantal rustpunten op het album. Zoals het mooie ‘Wait For Here’, dit is een gedicht van de Palestijn Mahmoud Darwish. ‘The Most Beautiful Girl’ is een liefdesballad tussen een man en een vrouw, waarbij de vrouw omkomt door een bom, van een aanslag of een drone.

Afsluiter van het album is ‘Part Of Me Died’ dat gaat over een man die in een depressie zit door alles wat er gebeurt in de wereld om hem heen. In dit laatste nummer benoemd Waters alle zaken die de wereld verzieken.

The part that is envious
Cold hearted and devious
Greedy, mischievous
Global, colonial
Bloodthirsty, blind
Mindless and cheap
Focused on borders
And slaughter and sheep
Burning of books
Bulldozing of homes
Given to targeted killing
With drones
Lethal injections
Arrest without trial

Monocular vision
Gangrene and slime
Unction, sarcasm
Common assault
Self-satisfied heroic killers
Lifted on high

Piracy adverts, acid attacks
On women by bullies and perverts and hacks
The rigging of ballots and the buying of power

Lies from the pulpit
Rape in the shower
Mute, indifferent
Feeling no shame

Portly, important
Leering, deranged

Sat in the corner watching TV
Deaf to the cries of children in pain

Dead to the world
Just watching the game

Watching endless repeats –
Out of sight, out of mind
Silence, indifference:
The ultimate crime

But when I met you, that part of me died

Bring me a bowl
To bathe her feet in
Bring me my final cigarette

It would be better by far to die in her arms
Than to linger
In a lifetime of regret

Maar gelukkig is de protagnost niet alleen en heeft hij een liefdevolle man/vrouw naast zich. Is dit het leven wat we willen met zijn allen? Nee we zijn met de meesten dus hopelijk komt het ergens toch weer goed met ons, de wereld.

Muzikaal gezien is het ook een ode aan zijn werk met Pink Floyd, zoals ‘Smell The Roses’ dat lijkt op ‘Welcome To The Machine’ maar ook zijn er bij andere nummers flarden van ‘Wish You Were Here’ te horen. Maar ook de samples zoals de tikkende klok, de nieuwsberichten, meeuwen, een huilende wolf en een quote van Donald Trump, zijn weer van de partij.

Een album dat nergens vernieuwd is maar wel weer zo prachtig in elkaar is gezet dat het een album is dat ik nog vaak ga luisteren de komende jaren. Maar zo goed als ‘Amused To Death’, nee daar komt deze plaat niet bij in de buurt. Deze plaat zal over een paar jaar een mooi tijdsbeeld geven van de jaren ’10. Net als ‘Amused To Death’ dat deed van de jaren ’90, maar het bizarre is, dat die plaat nu nog net zo actueel aandoet als toen de plaat uitkwam in 1992.

In 2017 is Waters weer begonnen met een wereldtournee getiteld ‘Us + Them’. Half juni staat hij een aantal avonden in de Ziggo Dome. Een concert waar ik erg naar uitkijk mede door de thematiek en mijn ervaringen met de concerten van ‘The Wall’. Dus ga er heen als je een van de beste concerten uit je leven wil je zien, zoveel kan ik al wel zeggen!

Linkjes:
Website: rogerwaters.com
Kopen: iTunes of Platomania.eu
Luisteren: Spotify

  / / / / / / /
Top 25 van 2017

De 25 van 2017: 3 Margo Price – All American Made

Margo Price, brak in 2016 door met ‘Midwest Farmers Daughter’ in mijn jaarlijstje van toen op plek zes. Achteraf veel te laag, want het afgelopen jaar die plaat erg veel gedraaid en met de luisterbeurt werd die plaat beter. Met als absoluut hoogtepunt het biografische ‘Hands Of Time’. In de zomer van 2017 was daar ineens een nieuwe EP getiteld ‘Weakness’ met vier nieuwe liedjes. Maar daarmee was het nog niet over want een paar maanden later bracht Price het album ‘All American Made’ uit. Een album met een boodschap, over de Amerikaanse droom die voor een hoop mensen is mislukt. Maar ook de verkiezing van Donald Trump als president van de Verenigde Staten gaf Price inspiratie.
Na de dag van de verkiezingen in 2016 begon Price met het maken van dit album in de legendarische Sam Phillips Recording studio in Memphis, TN. Een groot deel van de nummers had ze al geschreven, zoals ook ‘All American Made’ maar door de verkiezing van Trump kreeg dat nummer een hele andere betekenis.

Price beschrijft op haar website hoe dit nummer tot stand is gekomen.

“We actually wrote that song during the Obama administration, but it really altered meaning for me on the day Trump was elected. That song embodies the good and the bad in the ugly in this country. America is so beautiful to me, but it’s in a really hard spot right now. I feel like I was one of the first and only country artists to speak out so openly against Trump, and I had a lot of people tell me I shouldn’t be giving my opinion, but as far as I’m concerned, there’s not a lot of doubt about the difference between right and wrong.”

Schitterend, muzikanten die zo uitgesproken zijn en ja zich in mijn politiek bubbel bevinden, hebben al snel een streep voor bij mij. Maar afgezien van haar politieke voorkeur behandeld ze ook de ongelijkheid in loon, in de States tussen man en vrouw op ‘Pay Gap’.

It’s not that I’m asking for more than I’m owed
And I don’t think I’m better than you
You say that we live in the land of the free
Well, sometimes that bell don’t ring true
It’s been that way, with no equal pay
And I want to know when it will be fixed
Women do work and get treated like slaves since 1776

Een van mijn favoriete nummers is ‘A Little Pain’, een nummer over het leven. Dat er niet heel veel mis is met een beetje pijn op welk gebied dan ook. Maar ook ‘Do Right By Me’ behandeld die gedachte. Price wordt hier bijgestaan door een bekend Gospel kwartet uit Nashville genaamd The McCrary Sisters. Ook staat er een prachtig duet op met Willie Nelson getiteld ‘Learning to Lose’.

Margo Price vertelde in interviews voor het verschijnen van haar album dat ze erg geïnspireerd was door Tom Petty.

But I was just a child unaware of the effects
Raised on sports and Jesus and all the usual suspects
So tell me, Mr. Petty, what do you think will happen next
That’s all American made

In ‘All American Made’ haalt ze Petty ook nog even aan. Petty overleed een aantal weken voor het verschijnen van dit album. Mede door dit ‘eerbetoon’ en de thema’s die Price behandeld op dit album is het een van mijn meest gedraaide platen van 2017. En ook dit jaar zal ik dit album veel draaien. Schitterend! ‘I’ve seen the future of country music, and her name is Margo Price’.

Linkjes:
Website: margoprice.net
Kopen: iTunes of Platomania.eu
Luisteren: Spotify

  / / / / / / / /
Top 25 van 2017

De 25 van 2017: 4 John Moreland – Big Bad Luv

John Moreland maakte in 2015 een hele diepe indruk op mij met zijn plaat ‘High On Tulsa Heat’. Met als uitschieter het tranen trekkende ‘You Don’t Care for Me Enough to Cry’. Een  plaat met nummers over liefdesverdriet. Moreland werd gezien als een man met veel verdriet in zich, maar dat was volgens Moreland niet waar. “I was a happy person, and then everybody called me a sad person, and then that made me sad. I felt like, ‘Am I just bumming everybody out? Is my art just this one-dimensional, negative thing?’”
Nu 2 jaar later ziet de wereld er heel anders uit voor Moreland. Vanuit het niet kwam daar de vrouw van zijn dromen zijn leven binnen wandelen, werden verliefd en niet veel later trouwden ze. De trieste man is nu definitief een ding uit het verleden bedacht door muziekcritici en liefhebbers. Helemaal als je luistert naar de single die werd uitgebracht voorafgaand aan het album met als titel ‘It Don’t Suit Me (Like Before)’.

Well folks like me and you
We don’t know how to call a truce
And when we can’t lose the fight, we just lose touch
So we sit comparing scars
Strumming on the stars
And leaning on the oldest, closest crutch

But they don’t suit me, babe, like before
They don’t suit me like they did before
Always waving flags and waging wars
But it don’t suit me like before
It don’t suit me like before

Maar ook muzikaal is de plaat een stuk optimistischer, door een voller band geluid. Zoals op de opener van de plaat ‘Salisaw Blue’ en ‘Amen, So Be It’. Voor liefhebbers van de Moreland zoals op zijn vorige albums is er ook nog genoeg te beleven zoals het mooie autobiografische ‘Latchkey Kid’.

So here I stand, right before you
Waiting for my turn to tow the line
Don’t let me die in California
While I’m dragging all these rivers in my mind
Cause I’ve found a love that shines into my core
And I don’t feel the need to prove myself no more
And when I look into the mirror, now I see
A man I never knew that I could be

Het leven lacht Moreland toe en dat levert een hele mooie plaat op. Met die prachtige stem van hem en de mooie muzikale omlijsting. Pracht plaat en een van de beste van 2017!

Linkjes:
Website: johnmoreland.net
Kopen: iTunes of Platomania.eu
Luisteren: Spotify

  / / /
Top 25 van 2017

De 25 van 2017: 5 The War On Drugs – A Deeper Understanding

In 2014 brak ‘The War On Drugs’ door met hun album ‘Lost In The Dream’ en kwam het ook in mijn lijstje van beste platen van dat jaar terecht. Maar het spreekwoordelijke kwartje viel pas een paar maanden later in 2015, waarna ik het album grijs heb gedraaid. Tijdens Record Store Day 2017, was daar ineens nieuw werk van Adam Granduciel en zijn mannen, met het 11 minuten durende ‘Thinking Of A Place’ ik was verkocht, wat een prachtig nummer was dit. Het duurt 11 minuten maar het nummer wordt nergens langdradig. Granduciel deed over het maken een kleine acht maanden.
Een paar weken later kwam de aankondiging van het nieuwe album ‘A Deeper Understanding’ waarop ook ‘Thinking Of A Place’ stond.
De band uit Philadelphia, trekt de lijn die is ingezet op ‘Lost In The Dream’ is ingezet door, de nummers gaan weer veelal over twijfel en de vergankelijkheid van het leven.

Zoals op het mooie ‘Holding On’:
Once I was alive and I could feel
I was holding on to you
And I redefined the way I looked at dawn inside of you
I went down a crooked highway
I went all outside the line
I’ve been rejected, now the light has turned and I’m out of time

Het intro van het nummer ‘Knocked Down’ deed mij denken aan het nummer van The Carpenters, ‘Close To You’. Een ander hoogtepunt van het album vind ik ‘Nothing To Find’. Na 66 minuten zit de plaat er op. Prachtig meanderend met een mooie wall of sound van gitaren, keyboards, hammond orgels, drums, mondharmonica’s en wat al niet meer.

Een leuk feitje is dat op de album cover van ‘A Deeper Understanding’ een M M79 tape machine staat. En dat is dezelfde tape machine die Springsteen gebruikte tijdens de opnames van het album ‘The River’.

Linkjes:
Website: thewarondrugs.net
Kopen: iTunes of Platomania.eu
Luisteren: Spotify

  / / / /