Een toepasselijker liedje deze week was er bijna niet. Want afgelopen donderdag mocht ik mijn eerste vaccinatie ophalen. Hiermee komen er betere tijden aan ‘A Shot In The Arm’, is de eerste stap naar weer een normale samenleving met bijvoorbeeld concerten. Het nummer verscheen in 1999 op mijn favoriete Wilco album: ‘Summerteeth’.
Top 5: Lange platen
Vandaag, zondag 21 juni 2020, is het de langste dag van het jaar. NPO Radio 2 vierde dat door alleen maar lange platen te draaien. Maar wat zijn dan lange platen, op de radio draaien ze het liefste liedjes van maximaal 4 minuten. Dus alles wat daarna komt is dus misschien al een lange plaat. Zelf vond ik het een mooie aanleiding voor een Top 5 van lange liedjes. Met als belangrijkste criterium dat ze niet korter mogen duren dan negen minuten.
Allereerst een paar afvallers die deze top 5 net niet haalden. Te beginnen met het 23 minuten en een beetje durende ‘Echoes’ van Pink Floyd, van diezelfde band had ook ‘Shine On You Crazy Diamond’ in dit lijstje kunnen komen met een dikke 11 minuten. Of ‘Bat Out Of Hell’ van Meat Loaf of ‘Murder Most Foul’ het 16 minuten durende nummer van Bob Dylan dat dit jaar verscheen. Voor deze nummers was geen plek in mijn lijstje. Maar welke dan wel? Dat lees je hieronder.
5. Wilco – One Sunday Morning (For Jane Smiley’s Boyfriend) | 12:04 | The Whole Love, 2011
Jeff Tweedy, frontman van de band Wilco, vertelde tijdens een interview ter promotie van dit album dat dit nummer gaat over een ontmoeting die hij had met de vriend van Jane Smiley. Tweedy en de man hadden een indrukwekkend gesprek. Waarin de vriend sprak over zijn zeer religieuze vader en die hem veoordeelde over hoe de man zijn leven vorm gaf en de opluchting die hij had toen zijn vader overleed. Muzikaal is het nummer rustig, perfect passend bij een zondagochtend.
4. Dire Straits – Telegraph Road | 14:20 | Love Over Gold, 1982
‘Telegraph Road’ opent het album en duurt bijna een kwartier, hiermee is het ook direct het langste nummer in deze top 5. Het nummer gaat over een dorpje dat mede door de industrialisatie steeds groter wordt. Van klein industrie stadje veranderd het in een metropool met verschillende buitenwijken/suburbs maar dan als na een tijdje de bedrijven failliet gaan of in andere landen goedkoper kunnen produceren verpaupert de stad en vertrekt iedereen. Hoogtepunt van deze plaat zijn de laatste 4 minuten, met prachtig gitaarwerk van frontman Mark Knopfler.
3. The War On Drugs – Thinking Of A Place | 11:11 | A Deeper Understanding, 2017
Het meest nieuwe nummer in deze lijst komt van de band The War On Drugs onder leiding van Adam Granduciel. In verschillende interviews heeft Granduciel verteld over de paniekaanvallen die hij heeft. Maar hij is ze te boven gekomen. Het nummer zou ook kunnen gaan over een plaats in het verleden waarin alles nog goed was maar naarmate de tijd verstreek er dingen veranderden in iets treurigs. Maar ik zie het vooral als een mijmerend nummer over vervlogen tijden, zo staat dit nummer sinds 2017 in mijn lijstje met zomeravond liedjes.
2. Bruce Springsteen – Jungleland | 9:36 | Born To Run, 1975
Een film in 9 minuten en een beetje, over hoofdrolspeler Magic Rat en de Barefoot Girl. Hij uit een klein stadje langs de Jersey Shore en zij uit de grote stad New York City. Het doet een beetje denken aan West Side Story. Een verhaal zonder een diepere betekenis maar meer een klein in kijkje in het leven van Magic Rat. Naast het mooie en ook trieste verhaal is het absolute hoogtepunt niet de gitaarsolo maar de meer dan twee minuten durende saxofoon solo van The Big Man, Clarence Clemons. In 2009 hoorde ik dit nummer voor het eerst tijdens een concert van Springsteen en het leverde een hoop kippenvel op Afgelopen 18 juni was het alweer 9 jaar geleden dat Clemons overleed. Net als de nummer 3 staat dit nummer ook in mijn lijstje met zomeravond liedjes.
1. Pink Floyd – Pigs (Three Different Ones) | 11:26 | Animals, 1977
De band Pink Floyd is in mijn platenkast de hofleverancier van lange nummers. Zoals met het eerder genoemde ‘Echoes’, ‘Dogs’, ‘Shine On You Crazy Diamond’, ‘Sheep’ en zo kan ik nog wel even door gaan met nummers die minstens 10 minuten duren. Maar van al die lange nummers is het ontheilspellende ‘Pigs (Three Different Ones) op dit moment mijn favoriet. Het nummer stamt uit 1977 maar past perfect in de tijd waar wij nu in leven. Het nummer belicht drie soorten ‘Pigs’ in het eerste couplet de kapitalisten die er alles aan doen om zoveel mogelijk geld te verdienen en aan de top te staan. Het tweede couplet gaat over de toenmalig politicus Margaret Tatcher die halverwege jaren ’70 de Labour partij ging leiden. Het laatste couplet gaat over Mary Whitehouse een advocaat voor muziekcensuur en had een hekel aan Pink Floyd en hun jaren ’60 idealen. In 2016 haalde Roger Waters dit nummer weer van stal voor zijn nieuwe tour Us & Them. Waarbij de thema’s van het nummer goeddeels hetzelfde bleven. Kapitalisten zijn de boosdoeners, sommige regeringsleiders en het couplet over Mary Whitehouse, ging nu over het Amerikaanse Witte Huis en Donald Trump. In onderstaande video wordt dit prachtig weergegeven.
De 25 van 2019: 10. Son Volt – Union
Tijdens het Take Root Festival 2019, in de Grote Zaal van de Oosterpoort speelde Son Volt. Een band uit Belleville, Illinois, waar ik wel eens van gehoord had maar nog nooit naar had geluisterd. Dus besloot ik om te gaan kijken. Na een paar nummers was ik verkocht. De afgelopen jaren door de muziek van Wilco, kwam de naam Son Volt wel eens voorbij. Maar op de een of andere manier had ik mij nooit eerder in de muziek van deze band verdiept. Na het concert veel naar deze band geluisterd en ook de plaat ‘Union’ die de heren onderleiding van Jay Farrar hebben uitgebracht. Son Volt is net als het Wilco van Jeff Tweedy ontstaan toen de band Uncle Tupelo op hield te bestaan en de heren Tweedy en Farrar ieder hun eigen weg in sloegen.
‘Union’ is plaat nummer negen van de band in hun meer dan 25 jarige bestaan. Een politiek en maatschappij kritische plaat. Volgens Farrar komt dat omdat hij vroeger is opgegroeid met de folk muziek een muziekstroming waarin de politieke boodschap nooit ver weg is. Het album is een geheel aan politieke thema’s, zoals inkomens ongelijkheid in het nummer ‘The 99’. Het nummer ‘Reality Winner’ gaat over de klokkenluiders van de afgelopen jaren. Het nummer ‘The Reason’ een van mijn favorieten op dit album zorgt voor een positieve noot op het album:
Ook mooi is het nummer ‘The Symbol’ dat zo door folk legende Woody Guthrie geschreven had kunnen zijn, om zijn werk te eren namen de heren van Son Volt een aantal nummers van dit album op in het Woody Guthrie Centre in Tulsa, Oklahoma. Het nummer bekijkt vanuit het perspectief van een vluchteling het Amerika van nu.
My name is Juan from Monterrey
I’ve been 10 years in the USA
Repaired New Orleans after the hurricane
I built a home and made a better way
Now there’s fear, angry words saying “Go!”
They say I’m a criminal, what do they know?
Rounded up my friends without papers to show
They wanna send us back, back to Mexico
They say I’m a criminal, that’s what they say
My children were born, born in the USA
They say these children, they too must go
But their home is here, not Mexico
Prachtig, ondanks dat je, je hebt ingezet voor het land door te helpen met de wederopbouw van New Orleans, na orkaan Katrina blijft de zorg dat je wordt opgepakt en wordt teruggestuurd naar het land van herkomst. Dat maakt ‘Union’ tot een politieke plaat en daar hou ik wel van. Het album haalt niet altijd het hoge niveau van het voorgaande nummer maar de boodschap van de plaat maakt veel goed. Komend jaar ga ik mij verder verdiepen in de muzikale wereld van Son Volt.
Youtube:
Linkjes:
Website: sonvolt.net
Kopen: iTunes of Platomania
Luisteren: Spotify
De 25 van 2019: 16. Wilco – Ode To Joy
Drie jaar na het verschijnen van ‘Schmilco’ was daar in de lente de aankondiging van nieuw werk. Het nieuwe Wilco album is getiteld: ‘Ode To Joy’ en werd opgenomen in de Loft, Wilco’s eigen studio in Chicago. In een interview vertelde Wilco frontman Jeff Tweedy het volgende over dit album.
“The record is, in a weird way, an ode; this terrible stuff is happening, this deepening sense of creeping authoritarianism that weighs on everybody’s psyche on a daily basis, and you’re allowed to feel a lot of things at once. And one thing that is worth feeling, that is worth fighting for, is your freedom to still have joy even though things are going to shit.”
‘Ode To Joy’ is een ingetogen plaat in de lijn van Jeff Tweedy’s solo werk van de afgelopen jaren en ‘Schmilco’ uit 2016. Maar dit album is veel beter dan zijn voorganger. Aan de oppervlakte hoor je een zoals gezegd ingetogen plaat, maar als je iets meer focust dan hoor je waarom deze plaat beter is dan zijn voorgangers. Zoals in het mooie ‘Quiet Amplifier’ waar drummer Glenn Kotche een rustige beat drumt en meester gitarist Nels Cline er op subtiele wijze allerlei gitaarriffjes door heen weeft. Dit zelfde doet hij ook op ‘We Were Lucky’. ‘Love Is Everywhere (Beware)’ is een nummer dat Tweedy schreef om niet te vergeten dat hij meer moet reageren met liefde en moed dan met boosheid en angst. Een mooie boodschap in de tijden waarin we nu leven, wat mij betreft. Instrumentaal is het nummer ook een van de betere met mooi gitaarspel van Cline.
Wilco levert met ‘Ode To Joy’ weer een fijne plaat af die gelukkig weer een stuk beter is dan ‘Schmilco’ maar het kan niet tippen aan het werk dat de band uitbracht tussen 1996 en 2007. Maar dat hoeft ook niet. Tweedy zit nu goed in zijn vel in tegenstelling tot de begin jaren van de band en dat is te horen op deze plaat. Een plaat die het best tot zijn recht komt met de koptelefoon op zodat je alle subtiele geluiden goed kunt horen. Aan de oppervlakte is het een rustig kabbelende plaat maar bij de laagjes daaronder wordt het interessant. Het spreekwoord ‘stille wateren hebben diepe gronden’ past perfect op deze plaat.
Youtube:
Linkjes:
Website: wilcoworld.net
Kopen: iTunes of Platomania
Luisteren: Spotify
Plaat van de week: Son Volt – Windfall
Terug naar bijna een week geleden, naar het Take Root Festival in Groningen. Tussen The Delines en de Drive-By Truckers liep ik een beetje de zalen door om te kijken naar interessante bands. In de Grote Zaal van de Oosterpoort speelde Son Volt, een band waar ik wel eens van gehoord had maar nog nooit naar had geluisterd. Dus besloot ik om te gaan kijken en het werd steeds beter met hoogtepunten zoals ‘The Picture’ en ‘Windfall’. Die laatste is plaat van de week geworden, aangezien ik deze week veel naar deze band heb geluisterd en de eerste cd’s van deze band in de kast komen te staan.
Son Volt is opgericht door Jay Farrar die samen met Jeff Tweedy de band Uncle Tupelo heeft opgericht maar deze band stopte waarna beide heren hun eigen weg gingen. Zo richtte Jeff Tweedy met veel succes Wilco op en Jay Farrar dus het wat minder bekendere Son Volt.