ThijsDe eerste dag in Suriname zit erop. En het is warm, zeg maar gerust heel warm. De duiven vallen letterlijk van het dak. Althans bij het huis tegenover ons.
Eerst maar even terug naar gisteren, gistermorgen rond 4.30 uur Nederlandse tijd opgestaan om de laatste puntjes op de i te zetten. Nog even de krant lezen en toen was het samen met mijn moeder, broertje en mijn oom Henk G op naar Schiphol. Onderweg geen enkele file dus waren we rond 8.00 uur al op Schiphol. Auto geparkeerd en op naar de vertrekhal. Omdat wij zo op tijd waren was het eerst nog even tijd voor een kopje koffie of een warme chocolade melk met slagroom. Nu ik dit typ met plus 30 moet ik daar niet meer aandenken.
Na een tijdje kwam ook Jildau met haar ouders aan, zij waren vanuit Friesland met de trein naar de luchthaven gekomen.
Daarna was het wachten op Rineke na wat heen en weer gebel bleek dat hun al verder de vertrekhal in waren.
Na dat we gezamenlijk nog een kop koffie hadden gedronken was het tijd om afscheid te nemen. Voor ons 3 het moment om afscheid te nemen van de meegekomen familieleden.
De douane ging snel, de handbagage check een heel stuk minder snel. Daarnaast had het vliegtuig nog een uur vertraging. Dus lekker rustig aan Suriname stijl. Alleen dacht een van de beveiligers daar anders over. Van deze vrouw moest iedereen maar even wat sneller doorwerken.
Een uur later mochten we het vliegtuig in. Een mooi plek bij het raam met zijn drieën op een rij.
Niet veel later vertrok het vliegtuig richting Polderbaan. Daar stonden we even stil en toen was het vol gas de lucht in. 
De snelheid dat zo’n vliegtuig (Boeing 747-400) was erg indrukwekkend.
Maar daarna was het vooral saai, nadat ik eerst even had geslapen heb ik een tweetal films gekeken eerst Madagaskar 3 en daarna de Oscar winnende film Argo vooral die laatste is een aanrader. Tussendoor ook nog even geluisterd naar een paar albums van oa. Bruce Springsteen en Miss Montreal.
De reis duurde lang vooral boven zee leek er geen eind aan te komen en ondanks dat we een goede 900 km/h vlogen schoot het niet echt op. Maar eindelijk na 8 uur en een beetje vliegen kwam Suriname inzicht. Eerst nog op het beeldscherm maar daarna ook vanuit de lucht. We kwamen rond half 7 aan op J.A. Pengel International Airport. Zo’n naam lijkt heel wat maar het vliegveld zelf telt welgeteld 1 start/landingsbaan. Maar wat was het fijn om weer voet aan de grond te zetten maar tegelijkertijd ook een klap voor de kop door de warmte. Op dat moment was het nog zo’n 29 graden. Wat hielp was een lekkere wind. Daarna was het wachten voor de douane, heel lang wachten, want een uur na aankomst waren we pas door de paspoort controle.
Daarna de koffer ophalen en door naar buiten om te kijken of onze chauffeur er was. En ja hoor Chico stond netjes met een bordje in de hand te wachten op ons. Hij vertelde dat wij naar ons huis werden gebracht door een andere chauffeur.
Naar later bleek was de afstand om en nabij de 50 km. In die tijd heb ik veel gezien en gehoord. Suriname heeft ontzettend veel zwerfhonden en voor sprinkhanen is het ook goed toeven. Wat een kabaal maakte die dingen op sommige punten langs de weg. Via Lelydorp reden we Paramaribo in.
Eenmaal bij ons huis gekomen aan de Costerstraat 65 werden we opgevangen door Nally. De beheerder van het huis. (Foto’s volgen nog). In het huis woonden al 2 stagaires uit België. Helaas waren die net de stad in toen wij in het huis kwamen.
Koffer uitgepakt, muskieten net opgehangen en niet veel later kwam ons contact persoon Jan kennis met ons maken. En een paar dingen afspreken. Omdat het Pasen is (in Nederland de koudste sinds jaren en voor mij hier in Suriname de warmste ooit) was hij dit weekend weg samen met een groot deel van de studenten die hier stage lopen. Voor ons kwam dit tripje naar de binnenlanden net te vroeg. Maar binnenkort gaan we dit vast en zeker doen!
Het slapen was aan het begin van de nacht lastig, toen men in Nederland wakker werd en volgens twitter, facebook en whatsapp sneeuwde het. Toen pas viel ik goed in slaap rond 5 uur was dat.
Zojuist zijn we het ‘centrum’ in gegaan om boodschappen te doen maar omdat het goede vrijdag is zat alles dicht. Behalve de vele vele chinese/japanse winkels. Dus daar water gehaald want dat is toch wel samen met de wind die hier lekker waait levensbehoefte nummer 1.
Straks komt Chico en gaat hij de do’s en dont’s vertellen over Suriname en Paramaribo. Maar toen we gisteren naar onze woning reden zag ik al een paar voorbeelden. Ook schoot een stukje van het nummer ‘ Johnny 99’ van Bruce Springsteen door mijn hoofd:
“Down in the part of town where when you hit a red light you don’t stop”
Want toen we even bij een stoplicht stil stonden kwam er al een zwerver op onze auto afgelopen om te kijken of wij nog een aalmoesje hadden voor de beste man.
Daarnaast is het ‘s avonds erg vroeg donker (een uurtje of 19, ja zo’n land bij de evenaar heeft ook nadelen) en de zonsondergang lijkt ook het teken te zijn voor de lokalen om er op uit te trekken. Het liefst in een auto met de ramen open, een geluidsinstallatie waar de gemiddelde discotheek jaloers op is, op standje burengerucht over de straten scheuren.
Nu ga ik weer fijn op ons balkon zitten!
Later meer!!
De plaat is Pink Floyd – Learning To Fly mede om deze zin:
‘Ice is forming on the tips of my wings’.
Dat was erg mooi te zien bij de vleugels van ons vliegtuig. We vlogen veelal op 10 km hoogte dus koud was het daar -61 graden.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.