De 25 van 2017: 24. Steven Wilson – To The Bone

Steven Wilson, zou je kunnen kennen van de band Porcupine Tree, stond in 2013 al eens in mijn jaarlijstje met het album ‘The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)’. Nu staat Wilson, inmiddels 50 jaar weer in mijn jaarlijstje met het album ‘To The Bone’. Het album uit 2013 was wat psychedelisch van aard terwijl dit album wat meer tegen het pop geluid aan schuurt. Wat een mooi toegankelijk album opleverd. Volgens Wilson ook een ode aan de muziek waarmee hij opgroeide. Zo zijn er volgens hem invloeden van David Bowie, Tears For Fears, Peter Gabriel, Talk Talk en Kate Bush te horen in de verschillende nummers.

Naast de goede muziek zijn de teksten ook erg mooi. Wilson maakt zich zorgen over de wereld waarin we nu leven. Zo begint de titeltrack en opener van de plaat met een gesproken stukje tekst:

Once we’ve made sense of our world, we wanna go fuck up everybody else’s because his or her truth doesn’t match mine. But this is the problem. Truth is individual calculation. Which means because we all have different perspectives, there isn’t one singular truth, is there?

Die vraag houdt Wilson bezig op deze plaat. Hoogtepunten zijn de al eerder genoemde titeltrack ‘To The Bone’ maar ook het ABBA achtige ‘Permanating’ vind ik erg leuk.

Het duet dat hij zingt met de Israëlische zangeres Ninet Taveb, met een randje op haar stem, getiteld ‘Pariah’ is misschien wel de mooiste op deze plaat.

I’m tired of Facebook
Tired of my failing health
I’m tired of everyone
And that includes myself
Well being alone now
It doesn’t bother me
But not knowing if you are
That’s been hell you see

Taveb zingt ook nog even mee op het korte nummer ‘Blank Tapes’. Ook het nummer ‘Song Of I’ is een duet maar dan met Sophie Hunger. De meeste progrock en Wilson fans moesten naar verluid even wennen aan de sound van de plaat. Maar ik was direct verkocht, misschien ook wel omdat ik zijn andere werk wat te ‘progrockerig’ vind.