Thijs
The Delines een van mijn favoriete bands van de laatste jaren, door de mooie verhalende stijl van de nummers geschreven door Willy Vlautin, de melancholische muziek en de prachtige stem van Amy Boone. Vorig jaar traden ze nog op in o.a. Utrecht en Nijmegen in een theater setting dit keer was het de beurt aan de mooiste zaal van Nederland, Paradiso in Amsterdam. Her en der waren wat stoeltjes en tafeltjes neergezet bij het niet geheel uitverkochte concert. Waardoor de zaal wat weg had van een bruin café, dat zo in een verhaal van Vlautin beschreven had kunnen worden.
Even na half acht kwam de band het podium opgelopen met net als in 2019 Dave Little op de bass in plaats van Freddy Trujillo. De band opende met ‘Lynette’s Lament’ een mooi instrumentaal nummer waarbij er vooral een hoofdrol was voor Cory Gray die naast het bespelen van zijn keyboard ook nog trompet speelde. Na dit nummer kwam ook Amy Boone het podium opgelopen voor ‘The Imperial’. Gevolgd door ‘Don’t Miss Your Bus Lorraine’ een van de nieuwe nummers die gespeeld werden deze avond samen met ‘Maureen’s Gone Missing’ en ‘Left Hook Like Frazier’ al werd dat laatste nummer vorig jaar ook al gespeeld bij de concerten in Utrecht en Nijmegen. 
Na ‘Surfers In Twilight’ vertelde Boone dat ze misschien wel een soort visitekaartje waren voor het toerisme in de States door hun muziek. Waarop Vlautin lachend vertelde dat ze dan wel de ‘worst tourism band in the States’ waren.
‘My Blood Bleeds The Darkest Blue’ werd een mooi duet tussen Vlautin en Boone gevolgd door een prachtige uitvoering van ‘Roll Back My Life’. Waarna Vlautin direct door wilde gaan met ‘Left Hook Like Frazier’ maar toen werd terug gefloten door Cory Gray, die vertelde dat ‘The Oil Rigs At Night’ nog gespeeld moest worden na wat gelach op het podium vertelde Vlautin dat dit een van de tien nummers was die hij samen met een handgeschreven brief opstuurde naar Boone om haar te vragen of ze alsjeblieft bij The Delines wilde komen. En zo geschiedde. Tijdens het concert werd er hier en daar ook gehint dat er nieuw album zit aan te komen, maar dat Vlautin zoveel had geschreven dat ze nog een schifting moesten gaan maken waarop iemand in de zaal riep maak er dan een dubbel lp van. Waarop Boone lachend zei dat ze dan ook twee keer dezelfde foto’s moesten maken. Tijdens de tour was Cory Gray druk doende met het schrijven van muziek voor de violen en de blazers op het komende album. De toegiften werden 
geopend met ‘Waiting On The Blue’, ‘Little Earle’ en misschien wel mijn favoriete The Delines nummer ‘Let’s Be Us Again’.
En daarmee kwam het concert om 21uur al op zijn eind, mede door de vroege aanvangstijd en doordat Paradiso later op de avond nog een introductiefeest organiseerde voor eerstejaars studenten in de stad.
Het was wederom een prachtig concert van The Delines met tussen de soms zwaarmoedige liedjes genoeg ruimte voor wat leuke anekdotes. De nieuwe nummers klonken goed en ben heel benieuwd of die nummers de nieuwe plaat gaan halen. Die dan ergens in 2024 zal gaan verschijnen.
Setlist:
Lynette’s Lament/The Imperial/Don’t Miss Your Bus Lorraine/He Don’t Burn for Me/That Old Haunted Place/Maureen’s Gone Missing/Surfers in Twilight/Holly the Hustle/My Blood Bleeds The Darkest Blue/Roll Back My Life/The Oil Rigs at Night/Left Hook Like Frazier/Drowning in Plain Sight//Waiting on the Blue/Little Earl/Let’s Be Us Again
Band:
Amy Boone – vocals,
Willy Vlautin – guitar, background vocals
Sean Oldham – drums, background vocals
Cory Gray – keyboards, trumpet
Dave Little – bass, background vocals
 |
Gezien: The Delines European Tour 2023 01-09-2023: Paradiso, Amsterdam, NL |
Linkjes: Website: thedelines.com Luisteren: iTunes of Spotify Kopen: Platomania |
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.