Concert: Bruce Springsteen & The E Street Band: “Rocking in the sunset @Pinkpop 2009”

Bijna direct na het eindigen van de Magic tour ging Springsteen solo op tournee om Obama in het Witte Huis te krijgen. Wat dus uiteindelijk lukte. Tijdens een van deze Vote for Change tours speelde Springsteen samen met vrouwlief Patti Scialfa het nummer Working On A Dream, dat Springsteen voor deze gelegenheid had geschreven. Een aantal dagen/weken later werd bekend dat er een nieuw album zou uitkomen. Nummer 4 in 5 jaar tijd. De release datum stond op 27 januari de dag van de innauguratie van hopelijk Barack Obama. Dit is allemaal nog 2008.

Zoals zo vaak vliegt de tijd en en was het wachten tot de release van het album, op 21 januari kondigde Springsteen en zijn E Street Band een nieuwe wereldtour aan. Nederland stond ook op de planning, 30 mei, de kick-off van de Europese Working On A Dream tour, tijdens het Pinkpop festival.

Het persbericht:
Bruce Springsteen komt naar jubilerend Pinkpop
Bruce Springsteen komt naar Pinkpop. ‘The Boss’ zal samen met zijn E-Street Band een optreden van drie uur verzorgen op de eerste dag van Pinkpop, zaterdag 30 mei. Pinkpop-directeur Jan Smeets noemt Springsteen de grootste artiest die hij ooit op het festival heeft gehad. Het optreden van The Boss is het startsein voor de tournee die hij en zijn band door Europa maken. De concertreeks is onderdeel van een wereldtournee. Springsteen geeft een drie uur durend optreden, vertelt Smeets: ,,Het was een van de eisen die aan zijn komst werden gesteld. Nog nooit heeft iemand zo lang op het Pinkpoppodium gestaan.” Smeets is erg trots dat voormalig directeur Leo Ramakers van Mojo Concerts zijn invloed heeft gebruikt om The Boss naar Nederland te halen. ,,We hebben nog nooit zo’n grote act op Pinkpop gehad. Natuurlijk stond U2 er bijvoorbeeld wel, maar die was toen nog niet zo groot als Bruce Springsteen nu is. Hij is nu op de top van zijn roem en dan bij ons”, vertelt Smeets. Springsteen treedt normaal gesproken nooit op festivals op. Hij doet dat nu wel, mede omdat zijn speelschema voor Europa werd vervroegd. ,,Zo kon hij hier zijn tournee beginnen. Op dat voorstel viel eerst een lange stilte, maar er werd niet afwijzend gereageerd. Het duurde daarna nog lang voordat we definitief hoorden dat hij naar Landgraaf zou komen.”

De kaarverkoop voor PinkPop begint op 7 maart!

Toen ik het nieuws hoorde vond ik het eerst niet echt wat voor Springsteen om op Pinkpop op te gaan treden. Maar naarmate ik er meer over na dacht zou het wel eens erg gaaf worden. Omdat Springsteen nog harder moet gaan werken om het publiek mee te krijgen. Dus ik was benieuwd.
Diezelfde dag gingen Frank en ik naar de releaseparty van het nieuwe album in het café van Henk Westbroek, Stairway To Heaven in Utrecht. Zonder tomtom en degelijke stratenkaart reden we naar Utrecht. Dat hebben we geweten, we hebben bijna een uur in de domstad rondgereden. Om de parkeergarage, waar we moesten, zijn te vinden.
Op het laatst hebben we de auto maar in een garage geparkeerd en het was zo waar de goede. Dicht bij het NS station. Op loop afstand van Stairway To Heaven. Door het station gelopen richting de uitgang de weg overgestoken en een paar tellen later liepen we al in de straat van het café. We dachten dat het wel mee zou vallen met de drukte, niet dus. Er stond een grote rij buiten te wachten. Ik had van te voren al afgesproken met Ineke dat als zij er eerder zou zijn alvast een cd en lp van Springsteen voor mij zou kopen. Dus ik had ondanks de drukte een cd en lp.
Want toen wij binnen kwamen was men al door de cd’s heen. Er waren alleen nog lp’s te krijgen. Daarna snel weer naar huis want Frank moest donderdags werken en ik moest gewoon weer naar school.
Onderweg veel naar de nieuwe cd geluisterd en daar zitten toch wel een paar mooie nummers tussen. Favorieten: Working On A Dream, This Life en Kingdom of Days.

Op 7 maart begon de voorverkoop van de kaarten voor Pinkpop. Sinds 1 januari gaat alle kaartverkoop via internet. Maar gelukkig de kaarten voor Pinkpop niet, dus het werd weer ouderwets voor het postkantoor hangen. Helaas de laatste keer in Winterswijk omdat een aantal dagen later (12 maart) het postkantoor zou worden gesloten. Het was wederom weer erg gezellig en best fris. Om 3.00 uur zaten de eerste twee er, 3 kwartier later kwam nr. 2 en ik als nummer 3 zijnde om 4.30 uur.
Daarna druppelde het zo’n beetje door, alle bekenden zaten er weer. Tot 9.00 uur zaten we er met 10 man. Toen de klok tegen 10en liep werd het drukker en drukker. Het uitdraaien van de kaarten ging weer geweldig. Ongeveer 70 kaarten werden er uitgedraaid en iedereen ging tevreden naar huis. Maar toch met een figuurlijke traan op het gezicht, omdat we die morgen voor de laatste keer voor dit postkantoor hebben kunnen zitten. De laatste keer het geluid van de kaartenuitdraai machine. De gezelligheid, het ouwehoeren. De gesprekjes metvoorbijgangers over wat wij nu in godsnaam allemaal aan het doen waren. Dat is allemaal voorbij….

Life goes on, zeggen ze dan zo mooi en dat deed het. Na een goede twee maanden wachten met een aantal mooie concerten van Ilse DeLange, Bob Dylan en Jackson Browne begon de laatste week van mei.
Toen brak zaterdag 30 mei aan, Frank en ik hadden afgesproken om tegen 13.00-13.30 uur hier te vertrekken en dan via de Deutsche Autobahn naar Landgraaf te rijden. Tegen 15.30 uur waren we in Kerkrade, waar we de auto neer moesten zetten in het gras langs de weg. Auto daar neergezet en de grote stroom van mensen naar het Megaland gevolgd. Het was een best eind lopen (zo’n 4 km denk ik). Voordat we bij het terrein waren.
De poort door waar we de kaarten moesten laten zien, hier ging het niet met een mooie scanner, nee gewoon op de ouderwetse manier door het stripje er af te scheuren.
Bij de ingang stond ook de stand met festivalshirts dus meteen maar even een nieuw shirt aan de collectie toegevoegd. Daarna Nikki & Anne gebeld dat we op het terrein waren, hun zaten in de zogenaamde Rustig aan laan. Hier stonden allemaal standjes met eten en drinken. Aangezien we best honger hadden kwam dat goed uit. De broers (Sebastiaan en Mitch)van Anne & Nikki waren dit keer ook mee om hun eerste Springsteen show te zien. Voordat we konden eten moesten we eerst munten halen. Dit zou wel even kunnen duren want er stond een beste rij en toch ging het sneller dan verwacht. Weer terug in de Rustig Aan Laan besloten we op voorspraak van de dames eten te gaan halen bij de barbecue stand. Het smaakte best lekker. Onder de tonen van Human van The Killers begonnen we te eten. Toen we het eten op hadden besloten Frank en ik om nog even wat rond te gaan lopen. En wat van het concert van The Killers mee te pakken. Om 18.45 uur zouden we weer in de Rustig Aan Laan zijn.
Dus wij waren er, Anne en Nikki waren er maar geen spoor van Sebastiaan en Mitch. Dus moesten hun eerst weer gevonden worden, na wat heen en weer gebeld kwamen ze na een tijdje de laan binnenwandelen. Rond 19.15 uur begonnen de Bruce zenuwen toe te slaan, wat zou hij gaan spelen etc. Dus de setlisten van de afgelopen tijd werden door mij verteld, en we vertelden wat we het liefst wilde horen. Mijn keuze was Thunder Road.

Daarna besloten we om maar eens een mooie plek te gaan zoeken om het concert te bekijken, de pit was geen optie omdat daar al gewoonweg te veel mensen stonden. Dus besloten we om bij het mengpaneel te gaan staan. Al gauw werd duidelijk dat we wel veel op de beeldschermen het concert moesten aanschouwen.
Omdat er toch wel erg grote mensen voor ons stonden. Dat kon de voorpret in ieder geval niet drukken. Terwijl de roadies het podium aan het uitbreiden waren met 4 catwalks om de grote afstand tot het publiek te verkleinen. Om 20.15 uur zou het concert beginnen maar van te voren hadden we al zoiets dat kon ook nog wel eens half negen of zelfs kwart voor negen worden. Springsteen kennende. Maar tot onze verbazing kwam hij om iets voor half negen de main stage van Pinkpop op. Als eerste Jay Weinberg (inderdaad de zoon van Max, die verplichtingen had aan The Tonight Show) gevolgd door de rest van de band. Dit keer was Patti (mevr. Springsteen)er weer niet bij. Al vijf shows gezien en geen een keer was ze erbij… Bruce bracht Clarence naar zijn plek, daar pakte hij de gitaar van zijn gitaar roadie Kevin Buell en starte hij de show met het bekende, one, two. De eerste tonen van Badlands klonken over het Megaland terrein. Het publiek was een mix van Springsteen fans en pinkpoppers maar na Badlands was iedereen Springsteen fan. Iedereen zat te klappen, te springen mee te zingen. Je kunt dus stellen dat Springsteen toen het publiek al voor zich had gewonnen. Daarna was het tijd voor een echte crowd pleaser namelijk Out In The Street. Dat luidkeels werd meegezongen door de fans, en het ohoh oho gedeelte door iedereen wat Springsteen ook zichtbaar verbaasde.
Tijdens dit nummer pakte hij ook het welbekende Pinkpop hoedje dat hem werd toegegooid door iemand en stak het in zijn kontzak zoals op de hoes van Born In The USA. Na Out In The Street was het tijd voor een nummer van het album Born To Run namelijk She’s The One. De gitaar werd weggegooid en op het eind een mooie mondharmonica solo! Daarna was het tijd voor een Ennio Morricone cowboy film gepropt in 9 minuten op de plaat begon het nummer mij een beetje te vervelen dus een skip nummer. Maar live is het erg gaaf. Op het eind compleet met cowboy hoed. En The big man op de mondharmonica maakte het spektakel nummer af. 
Daarna was het de beurt aan Radio Nowhere waar Jay Weinberg zijn klasse bewees door het nummer nieuwe energie te geven. Door zijn waanzinnige manier van drummen. Na het drum geweld was het tijd voor Working On A Dream, het titel nummer van deze tour en de cd. Mooi nummer over het werken aan je droom en dat je daar soms tegenslagen in kunt kennen. Na de geweldige fluitsolo van The Big Man, Clarence Clemons. In het midden van het nummer vertelde Bruce in het Nederlands tot het publiek : “Hoe gaat het met jullie? Gefeliciteerd met veertig jaar Pinkpop.”
Daarna vertelde Bruce dat hij met de E Street Band op Pinkpop was om een huis te bouwen midden op het veld, een huis van “joy”, “love”, “faith”, “happiness” en “sexual healing, why not, why not?”.
Hij riep het publiek op om mee te doen. “We need you to bring the noise.” Iedereen begon te juichen steeds harder en harder. De band begon steeds harder te spelen tot het punt dat het refrein weer werd ingezet, en de band verder ging.

Daarna was het tijd voor iets serieuzer zaken namelijk de economische crisis met een gaaf drie luik van Seeds, Johnny 99 waarin Bruce de band aan het eind van het nummer even liet stoppen om het publiek uit te dagen om te gaan juichen en joelen. Dat werd dus gedaan en vol overgave stortte de band zich in het laatste stuk van Johnny 99. Daarna volgde een geweldige versie van The Ghost Of Tom Joad met op het eind een mooie gitaarsolo van Nils Lofgren. Onder de tonen van Raise Your Hand was het na het serieuze gedeelte van de avond weer party time. Tijdens dit nummer ging Springsteen weer de bordjes op halen met verzoekjes. Een iemand had een hele grote knuffel meegenomen. Met een request daarop namelijk From Small Things (Big Things One Day Come), het nummer werd even doorgesproken met Jay die dit nummer waarschijnlijk (nog) niet kende of had geoefend. Maar het ging hem goed af, een erg gave versie van dit nummer!

Na dit nummer volgde nog een verzoekje “Trapped”, erg mooi en erg gaaf om dit nummer live te horen! Daarna liep Springsteen terug naar het podium waarop het drumstel stond en waar de requests lagen. Hij pakte een blaadje en liet het aan de cameraman zien. I’m On Fire, erg mooi nummer en met de ondergaande zon kreeg het iets magisch, kippenvel moment. Het grootste kippenvel moment kwam na dit nummer.
“Ik heb nu zelf een verzoeknummer”, zei Bruce. “Clarence weet niet wat we gaan doen”, lachte hij.
Er werd een extra microfoon naast die van Springsteen gezet en Bruce riep Brandon Flowers van de Killers het podium op. Samen met hem bracht Bruce een geïnspireerde versie van ‘Thunder Road’ ten gehore. Bruce zong met Brandon, die duidelijk onder de indruk was. 
Waanzinnig mijn favoriete Springsteen nummer voor het eerst live horen, kippenvel, juichen, tranen die je moet verdringen, nog meer juichen en een compliment krijgen in de trant van jij bent wel een echte fan, mooi om te zien.
Na dit nummer kon de avond voor mij al niet meer stuk!
Na Thunder Road stortte de band zich in Waitin’ On A Sunny Day, wat goed werd meegezongen door het publiek. Ook liet Springsteen nog een meisje zingen. Die na From Small Things, ook al de knuffelbeer van Bruce had gekregen. Ze kwam zelfs in De Zomer Draait Door (zomerse versie van de wereld draait door)bij de Jakhalzen.
Daarna The Promised Land nu al 3 keer live gehoord maar vervelen doet het nummer mij absoluut niet. Na Lonesome Day en The Rising volgde Born To Run. Wederom ging iedereen uit zijn dak, erg gaaf om niet Springsteen fans om te zien gaan en mee te zien doen. Maar met Born To Run kwam er een einde aan de eerste set. Normaal gesproken lopen Bruce en de ban dan even het podium af, dit keer deden ze dat niet. Bruce jutte het publiek nog even op, door zijn gitaar om te hangen en dan toch weer af te doen. Na voldoende reactie van het publiek te hebben gekregen hield Springsteen de gitaar om zijn nek. Om hem even later toch weer af te doen, voor het eerste nummer van de encores, Tenth Avenue Freeze-Out. Daarna volgde het mooie Land Of Hope And Dreams en American Land waarin Bruce de band voorstelde en afsloot met:

You’ve just seen the heartstopping,
pantsdropping,
hardrocking,
love making,
viagra taking,
history making,
legendary E Street Band.

Daarna zei Springsteen: “We’re going overtime”, en stortte zich in Glory Days met op het eind nog een stukje Louie, Louie. Met Dancing In The Dark(dit maal erg letterlijk omdat het al behoorlijk donder was geworden) sloot Springsteen het optreden af, tijdens het einde van dit nummer haalde Springsteen nog een meisje het podium op dat een bordje ophield met Dutch Courtney Cox. Waarna Bruce en het meisje nog even dansten. Met Dancing kwam er dus helaas echt een einde aan een waanzinnig optreden van Bruce Springsteen & The E Street Band.
Om tien voor elf liepen Springsteen en de band met een “We’ll be seeing you’ en vele thank you’s van het podium af. Toch nog 20 minuten later dan gepland (22.30 uur).
Iedereen ging met een big smile naar huis. Voordat we naar huis gingen eerst nog even een aantal consumptiebonnen opmaken aan een fijne hamburger. Daarna ‘rustig’ aan naar de auto gelopen.
Rond 4.00 uur kwamen we weer in Groenlo aan, wat een dag, wat een concert en Pinkpop is toch best wel een relaxt festival!

Setlist:
Badlands/Out In The Street/She’s The One/Outlaw Pete/Radio Nowhere/Working On A Dream/Seeds/Johnny 99/The Ghost Of Tom Joad/Raise Your Hand/From Small Things (Big Things One Day Come)/Trapped/I’m On Fire/Thunder Road (met Brandon Flowers van The Killers)/Waitin’ On A Sunny Day/The Promised Land/Lonesome Day/The Rising/Born To Run/Tenth Avenue Freeze-Out/Land Of Hope And Dreams/American Land/Glory Days/Dancing In The Dark

Band:
Bruce Springsteen: vocals, guitar, harmonica
Roy Bittan: keyboards, piano, accordion
Clarence Clemons: saxophone, harmonica
Charles Giordano: keyboards Hammond, accordion
Curtis King: background vocals
Nils Lofgren: guitars, background vocals
Cindy Mizelle: background vocals
Gary Tallent: bass
Soozie Tyrell: violin, guitar, background vocals
Jay Weinberg: drums
Steve van Zandt: guitar, background vocals

Gezien:
Bruce Springsteen & The E Street Band
Working On A Dream Tour 2009
30-05-2009: Pinkpop, Megaland, Landgraaf, NL