Concert: Summertime Bruce in de Amsterdam Arena

“We’ll see you in Amsterdam in June” met deze woorden beëindigde Bruce de show in Arnhem op 1 december van het vorig jaar. Dus de voorverkoop kon al weer snel gaan beginnen, en inderdaad op zaterdag 8 december kon ik weer naar het postkantoor. Om precies te zijn tegen 6.00 uur, want ja, het was toch december, en om dan een hele nacht buiten te gaan zitten is wat te veel van het goede. Ondanks dat ik er ‘redelijk’ laat was, was het nog erg rustig ik was nummer 3. Later werd het wel drukker, en werden we zelfs voorzien van koffie en broodjes door Bakkerij Rouwmaat te Groenlo. En weer veel vaste Bruce klanten voor het postkantoor. Niet zo veel ten tijde van de vvk voor het Gelredome, maar toch nog weer 15 man tegen 10en. Die allemaal hun gewenste kaarten hebben gekregen.
Het was die morgen wel erg fris, zeg maar gerust koud.
Ondanks de kou was het weer gelukt om kaarten voor Springsteen te scoren. Na dat Frank de vorige keer verstek moest laten gaan, kon hij dit keer wel mee. Maar ja, we moesten nog een tijdje wachten tot 18 juni.

Na 190 nachtjes slapen was het eindelijk zover, we hadden afgesproken om tegen 10.00 uur uit het altijd gezellige Groenlo te vertrekken naar de hoofdstad van Nederland, Amsterdam.
De reis verliep erg voorspoedig en tegen 11.30 uur reden we al langs de Arena, we hadden ons bedacht om, onder de Arena te gaan parkeren. Dit mocht vreemd genoeg niet, dus moesten we opzoek naar een andere parkeerplaats. Na wat rond gereden te hebben kwamen we bij parkeerplaats 4 bij de Villa Arena. Na de auto hier neer gezet te hebben, even een uitrij kaart gekocht (á 12 euro dus dat viel nog mee voor een hele dag). Daarna door de Villa Arena naar ingang J gelopen van de Amsterdam ArenA. Daar aangekomen gevraagd of we nog een nummer konden krijgen voor de rollcall later die dag. Dat kon nog en we kregen nr. 371 en 372. Eén ding wisten we zeker, we stonden sowieso in de pit. Toen wilden we even controleren of we de kaarten bij ons hadden. Ik had hem in mijn portemonnee gedaan, maar die van Frank lag nog in het dashboardkastje. Dus moesten we weer terug naar de auto, dus weer de hele Villa Arena door (gelukkig hadden ze daar roltrappen).
Bij de auto de kaart uit de auto gehaald. Toen weer terug, naar beneden. Tegen enen hadden we toch wel wat honger gekregen. Dus gingen we even wat eten bij het gezellige Grolsch Music. Na wat besteld te hebben, was het even wachten voordat we konden gaan eten. Maar het smaakte erg goed. Het begon nog beter te smaken toen een van de bardames een dvd van Springsteen in de dvd speler deed. Zodat alle tv’s die daar hingen (en dat waren er veel, erg veel) Bruce lieten zien met de E Street Band. Enige minpunt was dat ze het geluid er niet bij deden. Maar ja, je kunt niet alles hebben.

Tegen 14.00 uur was de rollcall dus nog even wat gedronken en toen naar de rij gegaan. Tijdens de rollcall was er nog een meneer die niet mee wilde werken. Hij kreeg goed de wind van voren van een andere kerel, die niet zo blij was met zijn gedrag. Tijdens de rollcall werden de nummers en/of namen omgeroepen nou ja meer geschreeuwd. Iedereen werd in vakken verdeeld dus bv de Nrs. 1 tot 40 in een vak enzovoort. Toen was het wachten en wachten en wachten en wachten en wachten en even naar de wc en wachten en wachten even de rij bekijken en wachten en wachten krantje lezen en wachten en wachten dan weer zitten en wachten dan weer staan en wachten en wachten. Tot ineens om 17.30 uur ze vooraan allemaal gingen staan, en de zo zorgvuldig gemaakte vakken ineens niets meer te betekenen hadden. We stonden er echt als haringen in de spreekwoordelijke ton. En we moesten nog een half uur wachten. Maar eindelijk was het 18.00 uur en gingen de poorten open. Eerst weer gefouilleerd, dan door lopen (meer rennen) naar de mensen met de scanners, maar hier ging het niet zo vlot omdat er veel oude mensen voor ons stonden die hun kaartje nog moesten pakken. Maar ja toen we daar door waren had Frank al een beste sprint ingezet richting veld. Maar daar kwam het volgende obstakel een trap, en dat ging niet zo heel vlot. Maar eenmaal op het veld gingen alle remmen los, en renden we als ware atletiek helden richting de ingang van de pit. Het was gelukt we stonden in de pit ongeveer 10 rijen van het podium!

Toen was het ongeveer kwart over zes dus moesten we weer wachten en wachten en wachten even zitten maar dat was ook niet alles dus weer staan en wachten en wachten en wachten.
Tegen half acht klommen de mannen van het licht naar boven, en namen ze plaats achter een van de spotlights. Het was acht uur, de spanning begon te stijgen en onder de noten van het draaiorgel kwam de band 2 aan 2 het podium op, pianist Roy Bittan liep zelfs met een oranje pet op naar zijn plaats achter de piano.

Max Weinberg (drums) begon met tromgeroffel, Bruce zei in de microfoon “Goedenavond Nederland, France, Italy, Romania. Refererend aan het EK voetbal. Toen was het 1, 2, 3, 4 en begonnen Bruce en de band met Out In The Street, een echt feel good nummer, dus de sfeer zat er meteen al goed in.
Toen kwam Radio Nowhere direct gevolgd door Lonesome Day. Na deze twee nummers pakte Bruce zijn mondharmonica voor The Promised Land (een van mijn persoonlijke favorieten) tijdens dit nummer liep Bruce over het podium en maakte veel contact met de mensen. En doordat hij zo dicht bij ons kwam ontstond er voor ons ook wat meer ruimte, omdat iedereen verder naar voren ging en wij ongeveer op de zelfde plek bleven staan.
Na dit nummer ging Springsteen nog even door op het EK “Hoe gaat het met jullie vandaag?” en verder in het Engels: “Everything is orange… bicycles, people, houses.” Voordat hij en de band met Spirit In The Night begonnen. Tijdens dit nummer ging hij op het middelste podium op zijn rug liggen. Dit gaf een erg grappig beeld omdat de camera zo stond dat een vrouw uit het publiek precies in Springsteens edele delen keek. Tijdens dit nummer deed Bruce ook een oranje bloemenkrans om die hij op het eind van het nummer aan een kind gaf.
Ook haalde hij in de tussentijd bordjes uit het publiek met verzoekjes daarop. Het eerste verzoek werd meteen ingelost met een voor kippenvel zorgende The River. (Dit nummer stond ook op deze plaats op de handgeschreven setlist). Daarna was het tijd voor Gypsy Biker waarin Bruce en Steve een verbeten gitaarduel uitvochten, erg gaaf!! Daarna was het een soort ’78 revival met achtereenvolgens Prove It All Night (met een mooie solo van Bruce) en Darkness On The Edge Of Town. Het laatste nummer was een spontane ingeving van Bruce, het werd een erg gave uitvoering. Na de ’78 revival was het tijd voor een nummer van het album Born In The USA namelijk Darlington County, wat een langer intro kreeg dan normaal omdat Bruce een bordje zag voor Steve . Een fan van Little Steven had “Princess of Little Steve” op een stuk karton geschreven. Bruce haalde het op en bracht het bij de microfoon van Steve, die hierom moest lachen. Hij zei iets tegen Bruce, waarop Bruce aan het publiek meedeelde dat Little Steven “big” was in Nederland. Tijdens het nummer liep Springsteen langs de gehele eerste rij en ook over de catwalks aan de zijkanten. Hij was op tijd terug om midden op het podium zittend met Nils te zingen. Vooraan het podium haalde Bruce een vrouwelijke fan op het podium om kort even te omhelzen, waarna hij haar weer over de hoofden van het publiek terug de zaal in liet “crowdsurfen”.

Na de roadtrip van Darlington County was het tijd voor nog een Bruce klassieker die onder de jeugd beter bekend is als een house nummer. Namelijk Because The Night (dit nummer heeft Bruce samen geschreven met Patti Smith). Nils Lofgren gaf een geweldige solo weg, op het eind tolde hij letterlijk op het podium. Daarna kwam She’s The One, tijdens de intro van dit nummer moest Bruce nog even van gitaar wisselen. Aan het eind van dit nummer zij Bruce tegen ons(het publiek) dat het wel erg warm was, hij liep toen naar de drums van Max en pakte een spons vol met water en besprenkelde daar als een priester het publiek mee. Tijdens het nummer dat volgde Livin’ In The Future liet Steve iemand van de roadies de plassen water opdweilen terwijl Bruce aan zijn intro begon, over de 8 jaar Amerika onder Bush. In dit nummer was ook een hoofdrol weggelegd voor de vervanger van Danny Federici, Charles Giordano, die een mooie orgel solo weg gaf en op het eind van zijn solo met zijn pet de toetsen aansloeg.
Daarna was het tijd voor een ‘house party’ want Mary’s Place werd gespeeld, tijdens dit nummer schoof Bruce met zijn knieën ook nog over het podium. Bij een house party hoort natuurlijk ook wat te drinken, want we hadden allebei toch wel dorst gekregen. Frank wilde wel wat drinken gaan halen, je moest eerst een pasje van 20 euro kopen voordat je wat te drinken kon halen. Maar ja hierdoor miste Frank wel een erg mooie en ingetogen I’m On Fire (dus voor jou het filmpje Frank). Na wat gedronken te hebben tijdens het niet verwachte Backstreets konden we er weer tegen aan.
Backstreets was een verzoek van een 10 jarige jongen die vooraan het podium stond, Bruce vroeg hoe oud hij was.
“Tien? Even denken… Nou, dit nummer is 25 jaar voor je geboorte geschreven.” (dit nummer stond al op de setlist) maar dat maakte het er niet minder om. Wat een gave uitvoering. Daarna was het tijd voor het drieluik of eigenlijk vierluik maar omdat Backstreets gespeeld was viel Devil’s Arcade van de setlist. Te beginnen met The Rising (het nummer waardoor ik fan ben geworden), daarna het dampende Last To Die. En het geweldige nummer Long Walk Home. Daarna was het tijd voor Badlands waarmee ook de eerste set was afgelopen.

Voor de toegiften richtte Bruce zich weer tot het publiek. “Het volgende nummer wil ik aan iemand opdragen. Vorig jaar toen we hier optraden, was er iemand ziek… wie was dat nou?”, zei Bruce lachend terwijl hij naar de band keek. Bruce vertelde dat het optreden in Arnhem een dag verschoven moest worden. Daardoor kwam een fan in moeilijkheden, zijn vrouw stond op het punt te bevallen en hij moest het concert halverwege verlaten. Drie uur na de show werd het kind geboren. “En ik denk dat ze hem Bruce genoemd hebben. Nee, dat verzin ik er zelf maar bij”, zei Bruce lachend. “Hoewel Springsteen wel een Nederlandse naam is. Mijn grootvader aan mijn vaders kant, en mijn overgrootvader waren Nederlands. Dus sommigen van jullie hier moeten wel familie van mij zijn.” Bruce droeg het nummer ‘Girls in Their Summer Clothes’ op aan “Robert en Caro, van Karen. En aan alle Nederlandse meisjes.” Deze man, Robert zit ook vaak in Winterswijk voor het postkantoor.

Na Girls had Springsteen een verzoek nummer in het publiek gezien dat op bordjes stond van iemand in een oranje shirt. Hierop stonden onder andere So Young And In Love (dat hij in Antwerpen zou spelen op 23-6) en From Small Things (Big Things One Day Come) wat Springsteen eerder al gespeeld had in Cardiff. Maar er stond nog een nummer op dat Bruce wilde gaan spelen namelijk Summertime Blues “We hebben dit niet meer gespeeld sinds we 17 waren”, zei Bruce, lichtelijk overdrijvend (hij had waarschijnlijk voor het laatst gespeeld in 1982 tijdens een clubconcert en met de E Street Band in 1981 tijdens een concert van The River-tour in New Jersey). Bruce en Steve namen even snel de partijen door, en liet Max weten wat voor beat hij wilde. En hoewel Bruce de tekst niet helemaal meer in zijn hoofd had, werd het een erg gave en leuke uitvoering. Hierna waren Bruce en de band helemaal los en speelden Stand On It, waarin Nils nog een mooie solo weg gaf op de pedal steel guitar, even daarvoor had Roy al een solo weggegeven op de piano. Daarmee was het nog niet klaar want meteen na Stand On It werd eerst door Bruce gevraagd of het publiek er klaar voor was, nou dat waren we zeker en Seven Nights To Rock werd ingezet. Na dit drieluik was het wel erg warm geworden in de Arena maar wat was het geweldig!

En hiermee kwam het aantal tourdebuten op 3 uit. Daarna klonk het bekende one twooo door de Arena en begonnen Bruce en de band aan het meesterlijke Born To Run. Daarna was het tijd voor een erg mooie uitvoering van Bobby Jean, waarna het dak er weer af ging met Dancing In The Dark, maar dit nummer had wel een herstart nodig want Steve speelde de partijen van Bruce. Toen was het alweer tijd voor American Land waarin Bruce de band voorstelde, en met de opsomming:
heartstopping, pants-dropping, house-rocking, earth-shaking, booty-quaking, Viagra-taking, lovemaking, history-making, legendary E Street Band.
Hiermee kwam het concert na bijna 3 uur ten einde om precies te zijn 2 uur en 40 minuten.

Wat een show, wat een show.
Daarna nog even langs de merchandising stand gelopen en nog even 2 mooie shirtjes, tour boek en een poster gekocht. En ook Frank liep naar buiten met 2 shirtjes een tourboek en een mok. Daarna onze 20 euro Arena Card nog even leeg gemaakt, wat trouwens een erg mooie kaart was want Springsteen en band stonden erop. Wat nog een grappig situatie opleverde toen het meisje achter de kassa/balie vroeg of ik hem wilde hebben. Ik heb haar alleen even aangekeken en toen bedacht ze zich, en zei “Dat is wel een domme vraag” waarna ze het pasje aan ons mee gaf. Toen naar buiten even de benen strekken want die waren aardig stijf geworden, van het lange staan en springen. Buiten gekomen nog een fijne hotdog gegeten en toen naar de auto gelopen.
We moesten eerst weer de hele Villa Arena door, voordat we bij de auto waren. Toen we bij de auto waren, zijn we ingestapt, werden we door een vriendelijke mevrouw voorgelaten en onder de tonen van Bruce zijn we richting huis gereden, onderweg nog even de Shell gesponsord door het kopen van wat drinken. Eenmaal thuis gekomen was het gauw naar bed want de dag erop moest er weer stage worden gelopen en belangrijker s’middag’s was mijn eindevaluatie, maar dat is een ander verhaal. Voor de nieuwsgierigen: Ik heb het allemaal gehaald, en ben dus geslaagd voor de opleiding 3SPW. Wat vond ik van dit concert, het is mij veel gevraagd maar ik kan er geen woorden voor vinden. Maar zal het toch proberen. Het was het meest geweldige wat ik ooit heb gezien, qua performance, qua setlist qua alles. Wat ik ook erg leuk vond is dat hij I’m On Fire speelde. In de week dat ik geboren werd (1985) stond dit nummer op de eerste positie van de hitlijsten.
Dus of het toeval is dat ik fan ben geworden van Springsteen….en natuurlijk The Rising waardoor ik fan van de man ben geworden. Maar dat is een ander verhaal.

Setlist:
Out In The Street/Radio Nowhere/Lonesome Day/The Promised Land/Spirit In The Night/The River/Gypsy Biker/Prove It All Night/Darkness On The Edge Of Town/Darlington County/Because The Night/She’s The One/Livin’ In The Future/Mary’s Place/I’m On Fire/Backstreets/The Rising/Last To Die/Long Walk Home/Badlands/Girls In Their Summer Clothes/Summertime Blues/Stand On It/Seven Nights To Rock/Born To Run/Bobby Jean/Dancing In The Dark/American Land

Band:
Bruce Springsteen: vocals, guitar, harmonica
Roy Bittan: piano, keyboards, accordion
Clarence Clemons: saxophone, percussion
Charles Giordano: hammond, keyboards, accordion
Nils Lofgren: guitar, pedal steel guitar
Garry Tallent: bass
Soozie Tyrell: violin, guitar, backing vocals
Max Weinberg: drums
Steve van Zandt: guitar, backing vocals

Gezien:
Bruce Springsteen & The E Street Band
Magic Tour 2008
18-06-2008: Amsterdam Arena, Amsterdam, NL