Concert: 50.000 Paranoids In Amsterdam

Terug naar april 2011 om preciezer te zijn, Gelredome te Arnhem, 8 april iets over 23 uur in de avond. Ik was overdonderd over hetgeen ik had meegemaakt, dit smaakte naar meer en ik wilde nog een keer. Die volgende keer zou 8 september 2013 worden.

Begin november 2012 werd bekend dat Roger Waters na een grote tour in de States weer naar Europa zou komen met ‘The Wall’. Dus snel Henk een mail gestuurd of hij zin had om weer mee te gaan. Dat had hij, dus kaarten besteld voor het concert op 8 september 2013 in de Amsterdam Arena.

Afgelopen zondag (8 september) was het dan zover. Direct na de finish van de Grand Prix van Italië op het circuit van Monza, gewonnen door Sebastian Vettel, stond Henk voor de deur om richting Amsterdam te gaan.
Een goede anderhalf uur later, zo rond 17 uur, reden we de parkeergarage van de Heineken Music Hall binnen. Helemaal vooraan in de garage was nog een plekje dus dat was ideaal.

Daarna naar buiten om direct door te lopen naar de Febo voor een patatje en een cheeseburger. Toen dat op was nog even naar de HMH voor een kleine pi(t)sstop en toen besloten we om in de rij te gaan staan bij ingang Zuid G. Een klein kwartiertje later gingen de hekken open en mochten we naar binnen.
Eerst door de controle van de tassen etc. Ik snap niet dat mensen een hele rugzak meenemen naar binnen. Daarna naar de kaartjes controle waar men zich opperbest had aangekleed. Pak aan, stropdas voor en kaartjes scannen. Toen 2 trappen op en we stonden op het veld. Daarna snel door gewandeld naar de EHBO ring. We konden nog makkelijk in de pit maar het staan aan zo’n reling heeft verschillende voordelen. Je kunt lekker hangen op het hek. Maar ook is er een meter brede gang tussen het voorvak en de rest van het veld waardoor ik geen last had van lange mensen die voor mij gingen staan.

Om 18 uur stonden we op onze plekken en toen was het weer wachten. Iets voor half 9, het was inmiddels al redelijk donker geworden in de Arena. Begon het intro te spelen ‘Spartacus’. Daarna een kort intermezzo met trompetten en toen BAM. Vuurwerk, vlaggen, een vliegtuig dat de muur in vloog etc. etc. Het concert was nu dus echt begonnen met ‘In The Flesh’. Gevolgd door ‘The Thin Ice’, ‘Another Brick In The Wall Part 1’, ‘The Happiest Days Of Our Lives’ en ‘Another Brick In The Wall Part 2’. Tijdens Part 2 kwam er ook nog een aantal Amsterdamse kinderen op het podium om het koortje voor hun rekening te nemen. Al was dat niet echt nodig want het stadion zong goed mee met dze klassieker. Daarna een nieuwe toevoeging ‘The Ballad of Jean Charles de Menezes’. Deze man werd tijdens de aanslagen op de metro in London in 2005 ten onrechte aangezien als een van de daders en werd midden op straat doodgeschoten door de Londonse politie.
Na dit nummer werden we welkom geheten door Waters. En praatte hij erg veel in het Nederlands. Hij kon niet geloven dat wij deze taal goed konden spreken.
Hierna werd ‘Mother’ gespeeld en net als in 2011 met ‘that poor miserable fuck from all those years ago’. Waters speelde synchroon met de beelden uit begin jaren ’80 toen ‘The Wall’ voor het eerst werd opgevoerd. ‘Mother’ werd gevolgd door ‘Goodbye Blue Sky’ met schitterende projecties van vliegtuigen die bommen naar beneden gooiden. In de vorm van de logo’s van Shell, Mercedes. Maar ook in de vorm van kruizen en davidssterren.
Daarna was het tijd voor ‘Empty Spaces’ gevolgd door ‘What Shall We Do Now?’, ‘Young Lust’ een fijn gitaar liedje. En het mooie ‘One Of My Turns’.
Het volgende gedeelte is misschien wel het meest deprimerende gedeelte van de show. Met nummers als ‘Don’t Leave Me Now’, deel 3 van ‘Another Brick In The Wall’. Het muzikale intermezzo ‘The Last Few Bricks’ om het laatste gedeelte van de muur op te bouwen. Gevolgd door ‘Goodbye Cruel World’. Waarin er nog maar een steen niet was geplaatst. Waters zong het eerder genoemde nummer vanuit deze opening. Toen het nummer was afgelopen werd de laatste steen geplaatst en was ‘The Wall’ voltooid.
En was het tijd voor de intermission of in gewoon Nederlands de pauze. Tijdens deze 10 minuten werden er op de muur allemaal foto’s getoond van mensen die omgekomen waren in oorlogen, zoals de Eerste en Tweede Wereldoorlog maar ook slachtoffers van de oorlogen in Vietnam en Irak. Maar ook mensen die omgekomen zijn door terrorisme of door onderdrukking van de staat. Er stonden ook veel Turkse mensen op de muur die dit jaar waren overleden door dat ze protesteerden tegen de Turkse regering.

Na de pauze was het tijd voor het schitterende ‘Hey You’.
Together we stand, divided we fall.

Het enige dat wij zagen was een muur. Voor de rest niets. Met het volgende nummer ‘Is There Anybody Out There’ werden er weer 2 stukjes muur opgemaakt aan de rechterkant van ‘The Wall’. Voor het volgende nummer werd er aan onze kant (de linkerkant) een woonkamer uit de muur geklapt waar Waters het nummer ‘Nobody Home’ zong.
Daarna volgde het bloedmooie ‘Vera’ voornamelijk door de beelden op de muur. Met ‘Bring The Boys Back Home’ begon de opmaat naar het absolute hoogtepunt van de avond namelijk ‘Comfortably Numb’. Waar Waters net als in Arnhem weer de muur uit elkaar deed spatten. Echt schitterend gedaan.

Tegen het eind van het nummer kwamen de instrumenten van de band van onder het podium naar boven en was het tijd voor ‘The Show Must Go On’, gevolgd door ‘In The Flesh’ met wederom groot vlagvertoon en een schietende Roger Waters.

Are there any queers in the theater tonight?
Get them up against the wall!
There’s one in the spotlight, he don’t look right to me,
Get him up against the wall!
That one looks Jewish!
And that one’s a coon!
Who let all of this riff-raff into the room?
There’s one smoking a joint,
And another with spots!
If I had my way,
I’d have all of you shot!

Daarna nog een hoogtepuntje namelijk ‘Run Like Hell’. Met een heerlijk gitaarriffje erin. Dit nummer werd gevolgd door ‘Waiting For The Worms’.
Would you like to see Britannia
Rule again, my friend?
All you have to do is follow the worms.
Would you like to send our colored cousins
Home again, my friend?

Met het nummer ‘Stop’. Kwam er letterlijk een eind aan al het bijna fascistische deel van dit concert.
Hoe dat precies zit en waarom dit erin zit kun je hier lezen.
Of bekijk de gelijknamige film. Waarin duidelijk wordt dat de hoofdpersoon helemaal is doorgedraaid.

Daarna volgde het nummer ‘The Trial’. Met net als door de hele show prachtige animaties van Gerarld Scarfe. De laatste zin van het nummer is ‘Tear down the wall’. Dit was het teken voor ons (en de andere toeschouwers) om keihard mee te zingen. ‘Tear down the wall’. En al snel viel de muur.

Met het nummer ‘Outside The Wall’ kwam er een eind aan het concert. Maar niet voordat Waters aan het eind van het nummer de band voorstelde waarna ze een voor een van het podium afliepen.
Met Waters als laatste die ons nog eens bedankte ‘Thank You Amsterdam’, dat we weer massaal waren gekomen naar zijn concert. Want de Arena was vol en uitverkocht.

Daarna was het even wachten tot het licht aan ging en toen naar de uitgang, naar de parkeergarage en toen naar de autobaan. Maar alles bij elkaar duurde dat bijna een uur.
Toen snel door naar Veenendaal voor het ACMmetje. Oftewel het After Concert Meal, bij de McDonalds. Rond half 2 reden we Groenlo weer binnen.

Het was een briljant concert. Beter dan in Arnhem 2 jaar geleden. De projecties waren schitterend om te zien en ook de band speelde snaarstrak. Een mooie toevoeging waren de beelden van de band die nu ook werden geprojecteerd op de muur.
Het album ‘The Wall’ komt uit de vorige eeuw, namelijk uit 1979. Maar bijna 35 jaar na dato nog steeds heel erg actueel. Voornamelijk door de beelden die Waters gebruikt voor zijn projecties. Maar ook het geluid in de Arena was op onze plekken perfect, toch een zorgenkindje van de Arena. Maar nu was dat gewoon erg goed.

Al met al een briljant concert!! Ik wil nog een keer maar of Waters inmiddels 70 jaar oud nog een keer terug komt met The Wall betwijfel ik.
Dus rest er een schitterende herinnering aan een van de beste concerten die ik ooit heb gezien!

Setlist:
Spartacus Intro/In the Flesh?/The Thin Ice/Another Brick in the Wall Part 1/The Happiest Days of Our Lives/Another Brick in the Wall Part 2/The Ballad of Jean Charles de Menezes/Mother/Goodbye Blue Sky/Empty Spaces/What Shall We Do Now?/Young Lust/One of My Turns/Don’t Leave Me Now/Another Brick in the Wall Part 3/The Last Few Bricks/Goodbye Cruel World
Intermission
Hey You/Is There Anybody Out There?/Nobody Home/Vera/Bring the Boys Back Home/Comfortably Numb/The Show Must Go On/In the Flesh/Run Like Hell/Waiting for the Worms/Stop/The Trial/Outside the Wall

Band:
Roger Waters: vocals, bass, guitar
Robbie Wyckoff: vocals
Graham Broad: drums
Dave Kilminster: guitar
Ge Smith: guitar, bass
Snowy White: guitar
Jon Carin: keyboards
Harry Waters: hammond organ
Jon Joyce: backing vocals
Kipp Lennon: backing vocals
Mark Lennon: backing vocals
Pat Lennon: backing vocals

Gezien:
Roger Waters
The Wall 2013
8 september 2013, Amsterdam Arena, Amsterdam, NL