Concert: Roger Waters – This Is Not A Drill – Ziggo Dome

“If you’re one of those ‘I love Pink Floyd, but I can’t stand Roger’s politics’ people you might do well to f*ck off to the bar right now.”

Even na de klok van kwart over acht op dinsdag 4 april klonk dat statement, gesproken door Roger Waters himself, door een uitverkochte Ziggo Dome in Amsterdam voor het eerste van drie concert in Nederland. Politiek vermengd met muziek een deel van de mensen vindt het niets maar ik kan dat wel waarderen want het leven gaat niet alleen over ‘ik hou van jou, blijf je trouw’ liedjes. Muziek kan je ook aan het denken zetten, misschien helpen met het innemen van een standpunt. Maar het kan soms ook weer stand op roepen of zelfs er voor zorgen dat je als artiest gecancelt wordt. The Chicks (voorheen Dixie Chicks) zijn daar een voorbeeld van. Alleen niet in deze tijd maar al 20 jaar geleden toen Natalie Maines tijdens een concert vertelde zich te schamen dat ze uit Texas kwam. Dezelfde staat als toenmalige President George W. Bush. Die in 2003 Irak binnenviel op de verdenking dat ze daar massa vernietigingswapens zouden hebben. Achteraf bleek dat niet het geval. Maar ook andere artiesten begeven zich soms op het politieke vlak zoals Bruce Springsteen, Jason Isbell, Jackson Browne en vele anderen. Naar hun wordt dan vaak gezegd ‘Shut Up and Sing’ dat ook weer de titel was van een documentaire over The Chicks na dat ze in 2003 waren gecanceld, met de dood werden bedreigd en hun cd’s werden verbrand. Een kleine 20 jaar later is Roger Waters, inmiddels bijna 80 jaar oud, een van de artiesten die op de lijst staan om gecanceld te worden. Mede door zijn anti Israël statements maar ook zijn statements over de oorlog in Oekraïne leverden hem veel kritiek op. In de kranten verschenen in de aanloop naar de drie concerten een aantal nieuwsberichten over zijn statements.

En die statements zoals dat Zelensky en de NAVO bijdragen aan de voortdurende oorlog in Oekraïne, hebben er voor gezorgd dat het concert in Krakau, Polen is gecanceld door de lokale overheid. En ook de concerten in Frankfurt en München staan op de nominatie om gecanceld te worden mede door dat sommigen vinden dat zijn betrokkenheid bij het lot van de Palestijnen is doorgeslagen naar antisemitisme. Of is het juist allemaal een compromisloze vorm van pacifisme?

In de dagen voor het concert was ook bij mij de vertwijfeling toegeslagen was Roger Waters wat doorgeslagen in zijn politieke ideeën vooral zijn uitspraken rondom de oorlog in Oekraïne vond ik lastig.

Na zijn politieke statement werd het concert afgetrapt met een geüpdatete versie van ‘Comfortably Numb’ die Waters uitbracht op de digitale release ‘The Lockdown Sessions’. Het podium stond in het midden van de zaal en was opgebouwd als een kruis en bij het eerste nummer stonden de beeldschermen nog op het podium. Waarop een dystopische verwoeste stad werd getoond. Aan het eind van het nummer werden de beeldschermen omhoog getakeld en was het tijd voor ‘Another Brick In The Wall’ gevolgd door een van de verrassingen van de avond ‘The Powers That Be’ van het album ‘Radio K.A.O.S.’ uit 1987. Gevolgd door nog een solo nummer ‘The Bravery Of Being Out Of Range’ uit 1992 werd gespeeld. Waarbij een groot aantal Amerikaanse Presidenten de revue passeerden met de tekst ‘war criminal’ erbij en wat ze hadden gedaan. Daarna was het tijd voor een nieuw nummer namelijk ‘The Bar’ dat Waters schreef in aanloop naar een nieuwe concerttour voordat Covid roet in het eten gooide. In dit nummer werd stil gestaan bij de Indianen stam die met succes de bouw van een oliepijpleiding tegen hielden op een heilige grond in South Dakota.

Met ‘Have A Cigar’, ‘Wish You Were Here’ en ‘Shine On You Crazy Diamond (Parts VI-VII, V) maakte Waters en zijn band een monumentje voor Syd Barrett samen met Waters de oprichter van de band Pink Floyd. Ook Nick Mason en Rick Wright kwamen voor in de projecties tijdens die nummers. Maar van David Gilmour ontbrak ieder spoor. Mede door de bijna eeuwig durende ruzie tussen beide heren.

Tijdens de ‘Us And Them’ Tour uit 2018 speelde Waters nog ‘Dogs’ en ‘Pigs’ van het album ‘Animals’ uit 1977 nu was het voor het laatste nummer van de set, de beurt aan ‘Sheep’ met na alle varkens, moeders, leraren en sprinkhanen nu een vliegend schaap.

Na een pauze van een kleine 20 minuten begon het tweede gedeelte van de set met twee nummers van ‘The Wall’ namelijk ‘In The Flesh’ en ‘Run Like Hell’ waarin Waters verkleed was als dictatoriale leider met nazi trekjes. Dit deed hij ook al tijdens ‘The Wall Tour’ in 2011 en 2013. Daarna volgde ‘Deja Vu’ en aansluitend ‘Is This The Life We Really Want?’ van het album met dezelfde titel uit 2017.

Een van de hoogtepunten van de avond waren de laatste vijf nummers van een van de beste albums allertijden ‘The Darkside Of The Moon’ uit 1973. Inmiddels 50 jaar oud maar de zeggingskracht van de nummers is nog steeds groot. Zoals ‘Money’ met een hoofdrol voor Jonathan Wilson, gevolgd door een waanzinnig mooie versie van ‘Us And Them’ met mooie saxofoon solo’s van Seamus Blake, ‘Any Colour You Like’, ‘Brain Damage’ en afsluiter ‘Eclipse’. Na dit nummer werden we bedankt door Waters en vertelde hij dat hij groot aanhanger was van de regenboog vlag. Dus wie je ook bent, wat je geaardheid is, waar je vandaan komt, je hoort erbij. Maar volgens Waters naderden we wel het einde der tijden en verwees hij naar de atoomklok die dit jaar was bijgesteld naar 90 seconden voor middernacht.

Waarna Waters ‘Two Suns In The Sunset’ dat op het oog een fijn zomeravondliedje lijkt qua muzikale omlijsting maar luisterend naar de tekst gaat het over een wereldwijde nucliaire oorlog. Daarna was het tijd voor wat semi luchtigheid en dronk de band met Waters shotjes en werd er nog een deel gespeeld van het nummer ‘The Bar’ dit keer met een hoofdrol voor Bob Dylan, zijn vorig jaar overleden broer en zijn vrouw, zijn rots in de branding. Met ‘Outside The Wall’ dat net als ‘The Bar’ gespeeld werd rondom de piano waar Waters aan zat, kwam er een eind aan het concert.

En wat voor concert, met een snaar strakke band en productie. En net als de vorige concerten wil Waters een boodschap meegeven en die boodschap kwam zeker binnen. Met momenten was het een erg beladen concert waarbij de politieke ideeën van Waters de boventoon voerde. Waarbij de mensen in de zaal aan het denken werden gezet. Zeker bij mij en ja zijn statements rondom de oorlog in Oekraïne vind ik nog steeds bezwaarlijk. Maar na het zien van dit concert snap ik waar Waters vandaan komt en is hij mijn inziens die compromisloze pacifist die dus tegen elke vorm van geweld is en (wereld)vrede als belangrijkste doel heeft.

Zoals eerder benoemd is Waters bijna 80 jaar en kondigde hij deze Europese Tour aan als zijn eerste afscheidstour of dit meteen ook zijn laatste is weten we nog niet. Maar als je als bijna 80 jarige zo’n gedreven show neer kan zetten, zou het mij niets verbazen als hij nog met een nieuwe tour gaat komen.

Setlist:
Comfortably Numb/The Happiest Days of Our Lives/Another Brick in the Wall, Part 2/Another Brick in the Wall, Part 3/The Powers That Be/The Bravery of Being Out of Range/The Bar/Have a Cigar/Wish You Were Here/Shine On You Crazy Diamond (Parts VI-VII, V)/Sheep//In the Flesh/Run Like Hell/Déjà Vu/Déjà Vu (Reprise)/Is This the Life We Really Want?/Money/Us and Them/Any Colour You Like/Brain Damage/Eclipse/Two Suns in the Sunset/The Bar (Reprise)/Outside the Wall

Band:
Roger Waters – Bass Guitar / Guitars / Vocals
Jon Carin – Keyboards / Guitars / Vocals
Robert Walter – Organ
Jonathan Wilson – Guitars / Vocals
Gus Seyffert – Bass Guitar / Guitar
Dave Kilminster – Guitar / Vocals
Joey Waronker – Drums / Percussion
Seamus Blake – Saxophone
Amanda Belair – Vocals
Shanay Johnson – Vocals

Gezien: Roger Waters This Is Not A Drill Tour 04-04-2023, Ziggo Dome, Amsterdam, NL

Linkjes: Website: rogerwaters.com Luisteren: iTunes of Spotify Kopen: Platomania