Roulette: Songs – Brothers under the Bridges (’83)

Een nieuwe rubriek met als titel ‘Songs’. Deze rubriek is geïnspireerd door het boek, met de gelijknamige titel, dat Springsteen een aantal geleden jaren uitbracht met al zijn nummers tot op dat moment. In de Roulette bespreken we de, vaak indrukwekkende, verhalen achter zijn platen. Dit keer één van mijn favoriete nummers van Springsteen: ‘Brothers under the Bridges (’83) – te vinden op de derde cd van de boxset ‘Tracks’.

Hoewel de toon van het nummer anders doet denken, is ‘Brothers under the Bridges (’83)’ een nummer dat gevuld is met de tragiek van een persoon. Hij probeert vooruit te kijken maar wordt tegelijkertijd geconfronteerd met de rauwe werkelijkheid van het harde leven.

Dit nummer rockt zoals een rocknummer hoort te rocken. Het begint met een op het eerste gezicht een dood normale drum waarbij Springsteen zijn welbekende “Lay-lay-lay-lay” zingt – op de manier waarop hij dit soort teksten ook altijd zingt als in ‘No Surrender’ en ‘Waitin’ on a Sunny Day’. Schijn bedriegt. Het lay-lay-lay-lay stukje is geen gewoon begin, maar wil de luisteraar waarschuwen voor de verdrietige gebeurtenissen die verderop in het lied plaats gaan vinden. Springsteens beeldende stijl neemt ons mee in zijn verhaal, naar een stadje waar every spring when the weather gets warm straatracers bij elkaar komen. Hier racen ze tegen elkaar in het licht van de ondergaande zon. Een romantische scène, tot zover lijkt er niets aan de hand.

Maar Springsteen is niet geïnteresseerd in de racende auto’s. Hij focust zich op de mensen die racen en waar ze vandaan komen – straight off of them farms. Het verhaal werkt langzaam toe naar een climax, maar Springsteen bouwt de haast voelbare spanning rustig op en blijft vertellen over de mensen die zijn gekomen om te racen. De auto’s zijn built in them tool sheds all winter long, wat betekent dat er met liefde aan is gewerkt in de winter met het vertrouwen dat de lente wel zou komen. Nu is de lente daar en het is een komen en gaan van racers naar het stadje bij de snelweg – beneath the trestles, drinking the beer and the wine.

 

Springsteen geeft de luisteraar, zoals elke goede verhalenverteller, de kans om door de ogen van de hoofdpersoon mee te kijken – natuurlijk de beste manier om je in te leven. In het tweede couplet wordt deze mogelijkheid gegeven met de introductie van me and Tommy. Twee tienerbroers die nog niet in het bezit zijn van het roze papiertje (tegenwoordig pasje), maar die al wel dromen over dat glorieuze moment. Hun kamer hangt vol met posters van hun favoriete auto’s  die ze later willen hebben (misschien wel een ‘69 Chevy with a 396’ ?) – our walls were covered with the cars we’d get. De reden waarom we kennis maken met deze twee broers wordt al snel duidelijk. “Als je het nummer, en met name het einde, kent, is dit een opvallend emotioneel couplet:” De twee broers – dan nog kinderen, ze waren slechts veertien – kijken met groot respect naar de mannen die in hun auto’s rijden. Dit betekent zelfstandigheid en vrijheid voor hen. Helaas wordt nu ook duidelijk dat de vrijheid van deze mannen van zeer korte duur is. Ze werden namelijk, net als duizenden lotgenoten, uitgezonden naar Vietnam.

Het volgende couplet is de fundering voor misschien wel het meest imponerende stuk van het nummer wat daarna volgt, : het instrumentale gedeelte. In dit couplet sluipen de twee broers ’s avonds weg uit hun ouderlijk huis om naar de races te gaan kijken – we watched from the tall grass as the challenges were made and the duels went down. Ze krijgen na de races een lift terug naar huis. Zachtjes sluipen de twee broers naar binnen, zodat hun moeder niets merkt van de nachtelijke escapades. Eenmaal in bed bespreken de jongens in het donker de dag dat ze zelf mogen rijden en ook een racer worden – how we might someday be one / Yeah someday run with the brothers under the bridges.
 

Dan is het tijd voor het eerder aangekondigde sleutelmoment van het nummer. Het instrumentale gedeelte bestaat uit een standaard rock overgang, vergezeld van een gitaar, een haast huilende saxofoon en prachtige hoge noten die Roy Bittan uit de piano tovert. Dan komt de machinist Max Weinberg op gang. Hij heeft een uitzinnige drumsolo die langzaam opbouwt tot de break. En dan ineens, zonder enige waarschuwing, is het moment daar. We happen naar adem van schrik – Well now I hear a cry in the distance and the sound of marching feet – Springsteen neemt ons mee naar de marcherende soldaten in Vietnam. Een zin later is onze naamloze verteller terug. Hij zit bij de snelweg, maar zonder zijn broer Tommy. Die is gesneuveld tijdens de oorlog in Vietnam. Inmiddels zijn de jaren voorbij gegaan en de verteller is wanhopig op zoek naar zichzelf en waar hij thuishoort – Well I’m stittin’ down here by this highway figuring, figuring just where I belong.

De eerste drie coupletten van dit nummer gebruikte Springsteen om de luisteraar een beeld van de situatie te schetsen. Om ons het paradijs of het welbekende Promised Land te laten ervaren. En dan ineens, na het zinderende instrumentale deel is al het mooie weg. Onze hoofdpersoon leeft nu in de zogenoemde nasleep waarin hij bang is en een verwilderde samenleving ziet – iets waar veel Amerikaanse tieners in de jaren ’60 en ’70 mee te maken kregen. In het vierde couplet komen we er achter hoe het verhaal verder gaat. Springsteen plaatst de verteller on Signal Hill. (Tijdens de Vietnam oorlog was Signal Hill een berg waar de Vietcong tegen de Amerikanen vochten, daarnaast is er een Signal Hill in California; tegenwoordig wordt dit dorp helemaal omsloten door de stad Long Beach).

Je hoeft er geen geleerde voor te zijn om dat terug te voeren naar de marcherende voeten. De verteller heeft inmiddels een vriendin en doet zijn jas om haar heen aangezien de autumn wind sends a chill through the brothers under the bridges. De lente is voorbij, zijn jeugd komt tot een einde en onze hoofdpersoon is misschien nu wel even oud als de brothers under the bridges.

Op het eind van het nummer is er nogmaals een instrumentaal stuk. Hier schreeuwt Springsteen vol overgave Aaaaaargghhh! I’m coming home! Mijn eigen interpretatie is dat hij (de hoofdpersoon) helemaal niet meer thuis komt. Maar dat kan iedere fan voor zichzelf invullen. Na het verhaal van de twee broers word het bekende lay-lay-lay-lay stukje voor de laatste keer gezongen. Het blijft gissen naar de precieze betekenis, maar dit maakt het tot een verdrietig einde.

In vijf minuten hebben we het leven van een man aan ons voorbij zien trekken – de belangrijke gebeurtenissen, zijn jeugd en de hoop op een goede toekomst. Die hoop heeft plaats gemaakt voor duisternis en de verteller leeft nu onder de zelfde spreekwoordelijke brug omdat hij niets meer heeft en in de steek is gelaten door de overheid. Hoewel dit nummer op het eerste gehoor een vrolijk en vlot muzikaal nummer lijkt, zit er, zoals we Springsteen kennen, qua tekst veel meer achter en ontrafelt zich een drama.

Tot slot: op de vierde cd van de boxset ‘Tracks’ staat het nummer ‘Brothers under the Bridge’. Let op: het woord Bridge is nu in enkelvoud geschreven. Dit zou wel eens het vervolg kunnen zijn op het hierboven besproken nummer:

Come Veterans’ Day I sat in the stands in my dress blues
I held your mother’s hand
When they passed with the red, white and blue

One minute you’re right there … and something slips…

Zou dit de begrafenis van zijn broer, Tommy zijn?

Brothers Under The Bridges (’83)

Every spring when the weather gets warm
They come pourin’ into town straight off of them farms
Driving 455s running hard and strong
They’d scratch built in them tool sheds all winter long
’Neath the trestless drinkin’ the beer and the wine
Now some came on run, some just to pass the time
With the brothers under the bridges

Me and Tommy we was just fourteen, didn’t have our licenses yet
Our walls were covered with pictures of cars we’d get
We’d listen and wait for that highway to rumble and quake
As they drove in through town when the weekend’d break
Bringin’ girls with that distant look in their eyes
Now together ’neath the trestless they’d be laughing in the night
With the brothers under the bridges

Well me and my brother’d hitched a ride in Joey’s pickup to the edge of town
And we watched from the tall grass as the challenges were made and the duels went down
We’d hitchhike back home, sneak in, get in bed before our mom’d come
And we’d lay there in the night talkin’ about how we might someday be one
Yeah someday run with the brothers under the bridges

Well now I hear a cry in the distance and the sound of marching feet come and gone
Well I’m stittin’ down here by this highway figuring, figuring just where I belong
Tonight up on Signal Hill
I watch a young man in a red shirt walking through a night so still
Put his jacket ’round his girl as the autumn wind send a chill

Through the brothers under the bridges