Thijs
Dinsdagavond 20 juni, iets over de klok van acht uur, liep een man het podium op. Gitaar om en de mondharmonica in een houder om de nek. Langzaam verscheen Kris Kristofferson in de spot bij de microfoon. Met op de grond de setlist van de avond en naast hem een standaard met een flesje Spa blauw. Kristofferson plugde zijn akoestische gitaar in en begon met spelen van het eerste nummer van de avond ‘Shipwrecked In The Eighties’. Maar mijn gedachten dwaalden af naar het verleden van Kristofferson. Vooral naar de tijd dat hij samen met Johnny Cash, Waylon Jennings en Willie Nelson op een podium stond als The Highwaymen. Jennings en Cash zijn in 2002 en 2003 overleden. Nelson inmiddels 84 jaar tourt nog veel door de States maar of hij op zijn leeftijd nog een keer naar Europa komt betwijfel ik. In januari van dit jaar maakte Kristofferson bekend dat hij wel naar Europa zou komen, met een stop in Nederland. Om precies te zijn, TivoliVredenburg in Utrecht. Hier moest ik dus bij zijn, het kaartje was snel gekocht met een schitterende plek op rij 2. Naast The Highwaymen heeft Kristofferson een niet onverdienstelijke solo carriere. Zo schreef hij een aantal echte klassiekers, zijn nummers zijn door om en nabij de 400 collega artiesten op de plaat gezet. Zoals ‘Me And Bobby McGee’ waarmee Janis Joplin een grote hit had maar dit nummer is ook gecoverd door Waylon Jennings, Johnny Cash, Willie Nelson. Terwijl andere nummers zoals ‘They Killed Him’ door bijvoorbeeld Bob Dylan is opgenomen en op de plaat gezet. Een hele grote meneer van al 80 jaar (twee dagen na het concert is Kristofferson 81 jaar geworden) speelde. Terug naar het concert.
Inmiddels was ‘Shipwrecked’ afgelopen en na een kort ‘Hello Utreggt’ en een ‘Thank You’. Speelde Kristofferson verder in een hoog tempo speelde hij een greep uit zijn oevre. Wat onbekendere liedjes en natuurlijk zijn bekende werk. Zoals al vroeg in de set, het derde nummer van de avond ‘Me And Bobby McGee’ met een van de mooiste zinnetjes uit de muziekgeschiedenis:
Freedom’s just another word for nothin’ left to lose,
And nothin’ ain’t worth nothin’ but it’s free,
Feelin’ good was easy, Lord, when Bobby sang the blues,
And buddy, that was good enough for me,
Good enough for me and my Bobby McGee.
Waarna er nog een mooi rijtje klassiekers volgde met ‘Here Comes That Rainbow Again’, ‘Best Of All Possible Worlds’ en het schitterende ‘Help Me Make It Through The Night’. Naast al die klassiekers was er ook ruimte voor wat recenter werk met ‘Feeling Mortal’ uit 2012 en ‘From Here To Forever’ uit 2009. Met het mooie ‘Loving Her Was Easier (Than Anything I’ll Ever Do Again)’, was het tijd voor een pauze. Voor Kristofferson een zeer verdiende pauze want wat was het mooi. In de pauze nog even zijn laatste cd gekocht de ‘The Cedar Creek Sessions’. Na de pauze begon Kristofferson met ‘Just The Other Side Of Nowhere’. Na een paar andere nummers vertelde Kristofferson dat hij ontzettend vereerd was dat Bob Dylan ‘They Killed Him’ had opgenomen. Dylan’s cover staat op het album ‘Knocked Out Loaded’ uit 1986. Een mooi politiek nummer over Kristofferson’s helden in dit nummer bezingt hij Martin Luther King, Jr., Mahatma Gandhi, Jezus, John F. Kennedy en Robert F. Kennedy. Een ander hoogtepunt was ‘Sunday Mornin’ Comin’ Down’ en ‘For The Good Times’. Gevolgd door ‘A Moment Of Forever’ en ‘Why Me’.
Vooral ‘A Moment Of Forever’ vond ik erg van toepassing op hoe ik er die avond bij zat:
Come whatever happens now
Ain’t it nice to know that dreams still come true
I’m so glad that I was close to you
For a moment of forever
Hier mee kwam er een eind aan de tweede set. Na nog een paar ‘thank you’s’ en een zeer luid applaus, liep Kristofferson even naar de zijkant van het podium. Waarna hij weer terug kwam en nog een liedje besloot te spelen. Namelijk ‘Please Don’t Tell Me How The Story Ends’. Een hele mooie afsluiter.
This could be our last good night together
We may never pass this way again.
Just let me enjoy it ’til it’s over, or forever
Please don’t tell me how the story ends.
Want ja, 81 jaar zal hij nog een keer naar Europa komen? Muzikaal gezien en qua stem hield het niet over zou de muziekcriticus zeggen. Maar zo voelde het niet. Ik vond zijn stem schitterend, breekbaar en kwetsbaar. Wat op die leeftijd en met alles wat de man heeft meegemaakt ook wel iets sympathieks heeft. Wat ik ook nog erg mooi vond om te zien was de ketting die Kristofferson om had met het logo van de Flying W. Het logo van Waylon Jennings.
Een absoluut voorrecht om deze held te mogen hebben gezien in de nadagen van zijn leven.
Gezien:
Kris Kristofferson
20-06-2017. Grote Zaal, TivoliVredenburg, Utrecht, NL
Band:
Kris Kristofferson – vocals, guitar, harmonica
Setlist:
Shipwrecked In The Eighties/Darby’s Castle/Me And Bobby McGee/Here Comes That Rainbow Again/Best Of All Possible Worlds/Help Me Make It Through The Night/Billy Dee/Rocket To Stardom/Casey’s Last Ride/Nobody Wins/Feeling Mortal/From Here To Forever/Broken Freedom Song/Loving Her Was Easier (That Anything I’ll Ever Do Again)//Just The Other Side Of Nowhere/Duvalier’s Dream/I’d Rather Be Sorry/They Killed Him/The Pilgrim: Chapter 33/Jesus Was A Capricorn/To Beat The Devil/Sunday Mornin’ Comin’ Down/The Silver Tongued Devil And I/For The Good Times/A Moment Of Forever/Why Me///Please Don’t Tell Me How The Story Ends
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.